Een beetje doorgewinterde verpleegkundige bekijkt niet alleen een wond, maar laat ook de neus mee doen in de boordeling van een wond. De ervaren toppers ruiken gewoon welke type gist, schimmel of bacterie ergens rondzwemt. Wetende dat er dagelijks zo´n 500 gasten een baantje rugcrawl trekken door je navel, was ik al een paar weken met enige extra aandacht mijn navel aan het poetsen voor de operatie van afgelopen vrijdag. Ik nam geen risico en zei tegen die bellygangers jullie duiken maar eem in ’t Dreents diepie, hier gaat het zwembad eem dicht.
Toen mijn oud verpleegkundige neus dan ook enige onraad vermoedde was het tijd om aan de bel te trekken. Maar aangezien daar geen reactie op kwam, toch ook nog maar even de telefoon gepakt en gebeld met ´t zaikenhuus. “Krijgt die breuk toch nog een staart?” dacht ik. Gelukkig was er vanmiddag een deskundige en zeker niet ontevreden blik daar om “de spanning er wat vanaf te halen”. Nog even rustig an dus om te voorkomen dat het alsnog een navelgate wordt.
Daarbovenop lijkt zo’n koortslippensjonnie het te nodig vinden om mij nu lastig te vallen. Dacht ik aanvankelijk dat een onschuldige pukkelhenkie was, nee hoor toch weer zo’n stiekeme sjonniekoortsblaar, hoe fijn. Dus hou ik me nog maar even aan het advies, veel dreug’n en nog even rustig an, geduld.
Misschien geeft mijn lijf wel gewoon aan dat ik de tijd even zijn werk moet laten doen…