Medeleven, ook een besef van geluk.

Ken je dat, dat je blij bent dat jouw kind niet in die bus zat.
Ken je dat? Een schuldgevoel, omdat je daar in je hart blij om bent ondanks het intens grote verdriet van anderen. Dat je bang bent, wat als. Dat je daar niet aan wil denken.

Ken je dat, dat je blij bent dat jij het ziekenhuis wel weer uit kan lopen?
Ken je dat? Een schuldgevoel, omdat je daar in je hart blij om bent, ondanks het grote leed van anderen. Dat je bang bent, wat als. Dat je daar niet aan wil denken

Ken je dat, dat je een diepe teug lucht neemt als je een crematorium uit loopt.
Ken je dat, een schuldgevoel, omdat je daar in je hart blij om bent, dat jij nog wel kunt voelen.
Dat je bang bent, wat als. Dat je daar niet aan wil denken.

Medeleven en troost, worden bijna altijd vergezeld met dankbaarheid. Dank dat het jouw en de jouwen niet trof. De angst kruipt omhoog, wat als…

Best moeilijk om de angst me niet te laten verlammen. Een eerste instinct is om als moederkloek de buitenwereld voor ze af te schermen. Maar daarmee ontneem ik ze ook de kans om het geluk te omarmen. Leven houdt domweg in, vallen en opstaan. Ik kan alleen maar hopen dat ze nooit hard zullen vallen en altijd weer op kunnen staan.

Schuldgevoel omdat het leed wat dichterbij staat me nu eenmaal meer raakt. Dat ik leed wat iets verder van me af staat soms niet eens meer lees. Een treinongeluk, een vliegtuig, een aanslag, hongersnood, gewelddadige regimes, ziektes, natuurgeweld, het gaat soms gewoon langs me heen. Maar gelukkig word ik ook nog vaak intens geraakt en rollen tranen.

Medeleven, altijd een strijd tussen niet verdrinken in het verdriet van een ander, maar boven blijven door hard te trappelen. Misschien ontlenen we het besef van geluk, wel aan het ongeluk van een ander en dat vind ik moeilijk, nog steeds. Die glimlach, door de tranen heen…