Nagenietend, met koptelefoon om geen noot te missen, kijkend naar Marco op TV naar Duizend spiegels, alsof ik er weer bij was, net als afgelopen woensdag. Net als 2 weken geleden in de Oosterpoort in Groningen en in oktober sta ik er weer, dan in Martini Plaza. Of ik fan ben? Dat is een understatement denk ik ;- )
Soms lijkt het alsof muziek met je meegroeit, alsof zij die op het podium staan in hetzelfde levenstempo zitten. Alsof de jas steeds beter past, het behoeft geen opsmuk meer. Langzaam aan beseffen waar het over gaat. Ik voelde me afgelopen woensdag in het Ziggodome misschien wel de rijkste vrouw op aarde, mijn muziek, mijn meiden, hij, zij, wij samen.
Soms twijfel je zo en soms voelt het gewoon direct goed. Soms komt alles samen. Zoals in de zomer na de brand in Café ’t Hemeltje, aan koffie in de studio achter de dijk in Volendam. Bijzonder momenten, in een bijzonder tijd. Dan gaat het ineens over het echte leven, hoe oneerlijk dat soms is, over de verbinding, over muziek. Zij die de kunst bezitten de tekst zo schrijven, de muziek zo te spelen, de letters en noten zo te zingen, dat het gevoel is geworden, bijna tastbaar.
Meer samenspel dan ooit, Marco draagt dit geweldige teamwerk groots. Want je moet het maar doen, keer op keer. Je nek uitsteken, keer op keer de belofte weer waarmaken. Zo ontelbaar veel mensen die een beroep op je doen, de druk op je schouders.
Het lijkt een vanzelfsprekendheid dat als je bekend bent je altijd belangeloos beschikbaar bent voor goede doelen en zij die verdriet hebben, zij die een hart onder de riem nodig hebben. Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe het zou zijn, dat je aan het bed staat bij iemand die je niet kent, iemand die bang is voor dat wat er komen gaat. Wat moet je zeggen? Wat moet je doen? Of in een oorlogsgebied met alle verhalen in de ogen om je heen. Daar is niets vanzelfsprekends aan…
Ook ik deed een beroep op Marco, me wellicht toen nog niet goed beseffend wat ik wel niet van hem vroeg. Daar stond Marco dan, in een operatiepak, op de Intensive care naast een patiënt op het brandwondencentrum. In 2001 zag ik die blik voor het eerst, meer dan oprecht, kwetsbaar en puur. Dan ben je meer dan artiest, dan ben je gewoon een vakman, een vakman met groot hart voor zijn vak en de wereld om hem heen, die eenmaal vastgepakt niet meer loslaat.
Dat de zon maar weer volop mag schijnen voor Marco en zijnen …
nb Als meer dan 15 jaar mag ik met enige regelmaat een beroep doen op Marco en Nathalie en vaak gebeurt dat in stilte… Dank Jullie Wel
http://borsato.nl/goed-doen-videos/220/knuffelberen-voor-groningen.html
Mooi opgeschreven. Marco is ook één van mijn helden. Groet, Oetse.
Dat gevoel wat je beschrijft heb ik ook. Ik ben fan van Marco vanaf dat hij de soundmixshow won. Heb veel gedanst op zijn eerste hit “Dromen zijn bedrog”. Dat nummer werd toen veel gedraaid in de dansscholen. Die passie delen mijn en ik samen. Samen genieten van de mooie nummers van Marco. Daar kleven ook herinneringen aan vast. Bij veel nummers komen bij mij emoties los. Marco is een puur en kwetsbaar mens. Alles komt recht uit zijn hart. Het is ook heerlijk om te zien dat hij bij zijn concerten een geheel wordt met zijn publiek. Je ziet hem genieten en stralen van het moment dat hij zijn muziek deelt met anderen. Hij is voor mij de zanger van de Nederlandse taal. En ik hoop ook dat hij dit nog vele jaren blijft doen.
Mooi verwoord! Bij bijna elk nummer heb ik een herinnering, maar ook emoties, blij, met de up-tempo nummers, verdrietig, kwaad, opgelucht, je helemaal vrij voelen!! Van alles, dat maakt marco een bijzonder mens!
Pingback: Buitengewoon Marco | BiancaHabing's Blog