Loslaten…vertrouwen op mezelf.

Eind deze week word ik geopereerd, het moeilijkste voor mij zal zijn om de regie even los te laten, me over te geven. Controlfreak? Nee, maar wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zorgzaam typetje hoor ik vaak. Inmiddels wel geleerd dat ik wat vaker zorgzaam voor mezelf moet zijn, luisteren naar die binnenkant, ook al bevalt me altijd niet wat ik dan hoor. Door de basis bij mezelf te vinden, kan ik de wereld om me heen zoveel meer geven.

Ik heb het even niet voor het zeggen, ik moet vertrouwen op de kundigheid van die anesthesist die een naald in mijn rug gaat zitten friemelen. Vertrouwen op de OK assistent, vertrouwen op de secretaresse dat ze de juiste operatie heeft “geboekt”, vertrouwen op het vakmanschap van de gynaecoloog.  Maar ook zij kunnen een fout maken. We zijn er met z’n allen heel goed in om te roepen “dat had niet mogen gebeuren”, maar daar zijn we mensen voor. Maar alle vertrouwen, ik geef me met gerust hart over aan mijn collega’s.

Lastiger zal het zijn om mijn werk en de regie thuis even los te laten. Ik heb het even niet voor het zeggen. Misschien is dat wel es heel goed voor mij.  

Er is altijd een keuze om een richting te kiezen, maar we hebben geen zeggenschap over de obstakels die we vervolgens op die weg tegenkomen. We hebben wel weer een keuze  hoe we die passeren, alleen, met hulp, rustig manoeuvrerend of blik op oneindig. We hebben een keuze om even stil te staan op de heuvel met dat mooie uitzicht, het is de kunst om dit mooie uitzicht te zien en er niet in vliegende vaart aan voorbij te gaan. Je kunt opzien tegen die berg of je kunt er met moed opklimmen om de top te bereiken. Ook al weet je dat je vervolgens altijd weer moet afdalen.

Ik kom tijd tekort, altijd al gehad. Wil altijd meer doen dan een etmaal mij toestaat. Dus moet je keuzes maken en kiezen tussen belangrijk, opwindend, inspirerend, leuk, saai en onvermijdelijk en niet onbelangrijk wat wil ik?

Zou het makkelijk zijn als we in het maken van die keuzes en het  indelen van onze tijd alles zelf voor het zeggen hadden? Of maakt dat nu juist een leven tot een leven, dat je soms domweg moet wachten, dat de keus niet altijd aan jou is.

Maar ook dan is er een weg, namelijk vertrouwen op jezelf, dicht blijven bij wie je bent, dan komt het altijd goed.