Leegwaaien

Fietsen, de pedalen hard rond laten gaan en even nergens aan denken. Een harde wind zuust mij om de kop. Normaal vervelend nu wel even fijn, uitwaaien, op een moment dat mijn hoofd vol zit. Wat als je de buitenwereld nog even niet kunt vertellen waarom, omdat je eerst voor jezelf de boel op een rij moet hebben.

Sinds kort stap ik op de “bult’nfiets” en gek genoeg geniet ik er ook nog van. Sporten is tot nu toe niet echt mijn ding geweest, zeg maar. Vroeger “verplicht”op de zwemclub, tja dat krijg je als je moeder badjuf is. Ook getracht me jazzy te bewegen op de muziek. Badminton, was het ook niet. “Wie gaat er met Bianca?, met andere woorden dan verlies je. Ik blink dus niet echt uit in balgevoel. Hardlopen, was ook  van zeer korte duur, dat gedoe met een sportbh en als het dan nog wat lijkt? Maar ik ben gewoon zo’n type hardloopster waarbij je de voorbijgangers hoort denken “kind stop er toch mee…geen lichte sierlijke tred dus ”

Vanavond waaide mijn hoofd even leeg, de zinnen waaide weg, om hopelijk tijdens een volgens ritje met antwoorden terug te komen. Wanneer help je iemand? Helpt het als je er in stilte voor degene bent, of helpt het als je aan de hele wereld duidelijk maakt dat je ervoor de ander bent en vooral waarom? Ik weet het nog niet.

Wat ik wel weet, is dat je alleen antwoorden vindt als anderen naar je willen luisteren, dat is echte vriendschap, dan komen de antwoorden uiteindelijk vanzelf.