Knuffel

Van die dingen die kloppen, er is slechts één blik van herkenning nodig. Respect over en weer voor elkaars vak. Mensen die groots zijn, doordat ze dichtbij blijven. Vandaag was het een weerzien alsof het gisteren was. Het zijn van die dagen die er toe doen.

Ik weet nog de eerste dag dat ik stage liep in de gezondheidszorg, het voelde meteen goed. Dit was mijn plek. Het zijn van die dingen in het leven die je gewoon weet. Werken in de zorg, welke functie ook, dat doe je uiteindelijk maar voor 1 ding. Die zorg verlenen die je zelf ook zou willen ontvangen. De afgelopen jaren heb ik ervaren hoe belangrijk dat is, de juiste zorg krijgen. Afhankelijk zijn, in bed liggen, onzekerheid, dat zijn de dingen die ik me het meest herinner toen ik afgelopen jaren een aantal malen zelf even patiënt was. Groot respect heb ik voor de patiënten op het brandwondencentrum en mijn collega’s die aan het bed staan.

Ik kan me nog herinneren dat ik een keer wakker lag in de eerste dagen na de operatie, nu alweer 2 jaar geleden. Ineens stond ze daar, een lieve collega verpleegkundige, ze legde een hand op mijn schouder.  Ik lag in het donker met mijn rug naar de deur, toch zag ze mijn tranen. Maar ook de momenten overdag dat iemand even oprecht naar je luistert op de momenten dat je bang bent. Dat is waar het in de zorg om draait in mijn ogen. Iemand een “knuffel” geven op de momenten dat ze het nodig hebben. Soms is een begrijpende blik genoeg.

Die begrijpende blik, oprechte aandacht, zag ik vandaag wederom van dichtbij. Mooi om te zien, dankbaar er bij te mogen zijn.
Nathalie Thielen en Marco Borsato, dank jullie wel voor de knuffels.