Home

Zo´n week dat de ene na de andere blog door mijn hoofd schoot, maar het domweg aan tijd ontbrak om ze op te schrijven. Het resultaat, de verhalen mengen tot een kleur die zich moeilijk laat omschrijven, toch een kleine poging.

Van die weken waarin de invloeden van buitenaf langzaam maar toch hun weerslag hebben op het klimaat binnen. Dat was de grens. Dat betekent dus gedeeltelijk afscheid nemen. Soms help je iemand het beste door zelf te bepalen wat je nog binnen laat komen. Ik hoop dat ze de deur open houden, deze beslissing ligt niet meer bij mij.

Het betekend in een ander geval ook hulp regelen. We hebben beloofd voor haar te zorgen, dat betekend soms ook moeilijke stappen zetten. Als iemand wegvalt en de ander alleen achter blijft, is het zwaar. Zeker als de omgeving weer verder is gegaan met het leven en haar wereld steeds kleiner en waziger lijkt te worden. Aan ons om weer voor heldere grenzen te zorgen zodat ze niet omvalt.

Oud worden, we willen het allemaal, maar ouder zijn, daar denken we in mijn ogen veel te weinig over na. Wat wil ik als ik ouder ben? Waar betaal ik het van? Wil ik zelfredzaam zijn, kan ik dat ook? Wat als ik alleen kom te staan? Ik lees regelmatig over eenzame ouderen, maar als ik naar mijn eigen oma kijk eerder, is dat soms ook gewoon een keuze. Ik heb het dan niet over de ouderen met lichamelijke of geestelijke beperkingen, maar een generatie die het geluk heeft “gezond”oud te worden. Ik heb soms wel eens het idee, dat zij het meeste klagen. Zij die alle ingrediënten hebben om wat te maken van het leven, verklooien het gewoon soms in mijn ogen.

En hij die nog zo graag wou….kreeg de kans niet meer.

Ik merk dat ik er opstandig van word, maar ook met een vergrootglas naar mezelf kijk. Ik ben domweg niet iemand die iedere dag “de slingers ophangt”. Soms kan een melancholische bui je uiteindelijk juist verder helpen, in plaats van het te verstoppen onder alcohol, werk of gemaakte gezelligheid. Soms…helpt een traan gewoon even het beste.

Ik leer het iedere dag beter, soms is het maar een kort momentje. Liever 1 minuut een echte lach, dan een uur een gemaakte lach. Leven is geraakt worden, positief of negatief. Ik kan me ook ergeren en ontzettend kwaad maken bijvoorbeeld over het meldpunt polen, blogt volgt zeker. Over privacy gesproken. Keuzes, sommigen zijn ontzettend moeilijk, je zult ze maar moeten maken.