Kerststress deel 2
Ken je dat gevoel, dat je ergens naar toe moet en denkt: “ik zeg gewoon af”, maar ja, het zijn van die dingen die je niet doet, zelfs niet als je volop in de kerststress zit. Op het moment dat ik de maïzena in plaats van de bloem in het bakblik donder en hevig mopperend het bakblik afspoel kijk ik om mij heen. De keuken ziet er inmiddels uit alsof er een veldslag heeft plaatsgevonden en ik ineens moet ik denken aan mijn jeugd. Ik herinner me mijn hevig vloekende Pake die zijn mond verbrandde. Hij had niet het geduld om te wachten totdat het miezerige stukje vlees an dat stokkie uit de fondue was afgekoeld. Hij vond dat gedoe maar helemaal niks, gewoon een bord vol met aardappels, spruiten en een vette speklap, dat was meer zijn ding. Mijn oma probeerde mijn opa, van beroep mopperaar, altijd te camoufleren door gemaakt de gezellige sfeer erin te houden. Misschien lijkt ik wel meer op ze dan ik wil toegeven, denk ik al mopperend.
Het feit dat er verplichtingen hangen aan een datum maakt me onrustig, terwijl ik met kerst net een ekster ben en geniet van alle glim en kitsch in huis. En dan heb ik het nog niet eens over binddraad, dennengroen, kerstkransen en de boom, natuurlijk allemaal op kleur, want daar ben ik dan weer een enorme muts in.Terugkomende tradities, een haat liefde verhouding heb ik er mee. Het zal mede komen door mijn gekleurde herinneringen. Het was gewoon niet de tijd toen om dwingende traditie te doorbreken. Een grote tegenstelling vergeleken met de vrijheid die ik wel heb gekregen van onze ouders, alles kunnen en mogen zeggen. Het is vast niet altijd makkelijk voor ze en de mensen om me heen, zo’n blonde flapuit die alles zegt wat ze denkt, helemaal als ze boos is, dat realiseer ik me heel goed.
Want in menig familie heersen er duidelijke kerstregels, over bepaalde onderwerpen word niet gepraat tijdens de kerst, het moet tenslotte wel gezellig blijven niet waar. Mijn oma was daar nogal duidelijk in laat ik maar zeggen. Maar voordat er een verkeerd beeld ontstaat, niets ten nadele van haar of de familie. Het waren stuk voor stuk sterke persoonlijkheden en ze leefde hun leven op hun manier, zelfstandig tot zeer hoge leeftijd waarvoor alle lof en respect. Bovendien nu kan ik er om glimlachen. Het maakt ook dat ik nu bewust de keuze kan maken om dergelijke opgeprikte dagen niet voor mijn kinderen te willen.
Maar ook ik merk dat ik om wille van die kerst een eind mee ga in de ander zijn of haar wensen, achteraf gezien misschien wel te veel. Maar ja het gaat ongemerkt, als je de zorg hebt voor iemand. Of ze nu thee met gebak willen, een gourmet, of een hapjesbuffet, het wordt oprecht met alle liefde op tafel gezet. Want ook al zit de kribbigheid rondom deze dagen mij blijkbaar in de genen, je laat met kerst niemand alleen, toch?
