De laatste puntjes op i, de bouillon staat te trekken, de ramen zijn schoon. U kent ze wel, die libelle vrouwen, vaak moeders overigens, die alles op orde schijnen te hebben. Het huis staat vol met eigen geschikt kerstgroen. Mooi in de kleren, nagels gelakt en ze ademen een serene rust uit als ze de kalkoen, gevuld en wel, de oven inschuiven. De meisjes met gevlochten haren en lopend op kousenvoetjes. De jongens met scheiding en stijf gestreken overhemd met spencer. Wit linnen op tafel en de sfeer is compleet.
Lang dacht ik dat ik zo moest zijn. Ik dacht altijd dat het aan mij lag. Dat ik iets fout deed. De herinnering aan vroeger zal er ongetwijfeld aan hebben bijgedragen dat ik enigszins opstandig wordt op van die verplicht gezellige dagen en dat is nog vriendelijk beschreven. Ik herinner me mijn oma nog goed, die krampachtig probeerde mijn hevig mopperende opa te overschaduwen met gemaakte gezelligheid. Man, wat een lange dagen waren dat. Wat was een iPhone een ultiem overlevingsmiddel geweest voor mij in die dagen.
Alleen al het feit dat iemand anders voor mij de data bepaald maakt dat ik me ongemakkelijk begin te voelen. Misschien wil ik wel in de bikini bij de kerstboom kunnen zitten in de tuin. Al lijkt het wel erg op voorjaar dit jaar. Zal kerst voor velen zo moeilijk zijn omdat je zoveel rollen tegelijk moet doen? Moeder, echtgenote, (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, collega etc.
Kerst, als je de reclame en bladen wil volgen dan moeten we veel. En dan heb ik het als heidene nog niet eens over de religieuze oorsprong van deze dagen. Kerst, het moet vooral gezellig zijn, vrede op aarde enzo. Nou geloof me, er is nergens zoveel ruzie, haat en nijd als rond deze dagen. Verwachtingen over en weer zorgen vaker voor teleurstellingen dan vreugde.
Bouillon de tijd zorgt er simpel voor dat alle ingrediënten elkaars smaak overnemen.
Iets prachtigs in de pan. Maar is verschil nu juist niet het mooie? Datgene wat ons wakker schudt, ons kwaad maakt, ontroert, dat wat ons juist bindt?
Ik leer het steeds een klein beetje beter, te genieten van wat ik heb in plaats van wat ik mis. Helaas komt deze wijsheid eigenlijk 10 jaar te laat. De zwaartekracht schijnt eerst 10 cm neerwaarts zijn werk te moeten doen, voordat deze wijsheid neer kan dalen onder mijn blonde haar. Een kerstdecolleté gaat niet meer vanzelf laat ik maar zeggen.
Geluk is niet maakbaar, het overkomt je, of niet.
Het zit in kleine dingen, ik wens het iedereen in veelvoud…
en in het bijzonder aan degenen om me heen die onlangs alleen kwamen te staan en zij die grote zorgen hebben op dit moment.
He Bianca, mooie overwegingen, vooral “genieten van wat je hebt in plaats van wat je mist”. En mooi toch dat je in de loop van je leven wijzer wordt (altijd jammer dat dat impliceert dat je eerder minder wijs was…)
Maareh, die libellesituaties, ik ken ze ook niet zo hoor