Home

Morgen is het zover, de operatie, na een uurtje vakwerk van de gynaecoloog ben ik dan een baarmoeder lichter als het goed is. Helaas nog wel 1 keer een tampon, maar dan definitief afscheid van de doorlopende sponsoring van de Libresse en de Always.

Eén van mijn lieve Twittervrienden noemde het al mooi  O-day en dat is precies de goede benaming. Ik  beschouw dan de O vooral als een nul. Er zijn momenten in je leven die je onthoudt als voor en na. Voor de geboorte van je kinderen, voor de verhuizing,  na het overlijden van… Een gebeurtenis wordt ineens een tijdsduiding, “weet je nog toen voor de operatie? ”

De verplichte rust nadien maakt er ook een mooi nulpunt van, even alle tijd om eens van een afstandje naar mijn leventje te kijken. Maar ook het ziekenhuis eens van een andere kant ervaren, op zich niks mee denk ik. Zelf ervaren hoe het is als je urine in een zakje aan je bed bungelt. Als je in het ziekenhuis werkt zoals ik, vallen die dingen je helemaal niet meer op. Terwijl het voor de patiënt wel een enorme impact heeft. Nu ben ik zelf even de patiënt, even niet de regie. Ben heel benieuwd hoe ik dat ga ervaren.

Ik kreeg net een telefoontje van mijn moeder, ze zitten op plek, lekker aan de Franse Kust de zomer nog een beetje verlengen. Voor het eerst gelogen tegen haar, of is iets niet vertellen, geen liegen? Mijn ouders weten dat ik op de wachtlijst sta, maar voor oktober had ik verteld. Want ik ken ze, als ze het hadden geweten waren ze niet op vakantie gegaan, waren ze niet voor 5/6 weken vertrokken.

In 1992 maakte zij in Vaison La Romaine een verschrikkelijke overstromingsramp mee.  Het regende al uren en uren, ze zaten een kaartje te leggen in de caravan. Op een gegeven moment zag mijn moeder dat er water in de voortent stond. Mijn vader naar buiten om de caravan wat hoger op de pootjes te draaien. De avond ervoor hadden ze nog gewandeld rondom de camping. Een half uur later hoorde mijn moeder wat bulderen, ineens riep ze, We moeten weg, nu.  Ze zijn in de auto gestapt, water kwam al over de drempel, auto startte in één keer. Mijn moeder wist van de avond daarvoor de weg, “we moeten naar boven, de helling op”. Ze zijn als laatste over een brug gereden die na hun instortte. Ze zagen de mensen in de auto’s verdrinken. Mijn vader heeft gas gegeven, net zolang het wou. Toen zijn ze uitgestapt en boven op de helling zagen ze het hele drama gebeuren…

Later eenmaal thuis hebben ze vrij vlot een nieuwe caravan gekocht en zijn weer gaan kamperen. Maar het heeft wel wat jaren geduurd voordat ze er weer echt van konden genieten. Nu doen ze dat gelukkig weer volop. Ze verdienen een  onspannende vakantie want er is al genoeg gebeurd rondom hun vakanties de afgelopen jaren.

Daarom heb ik de keus gemaakt, om niets te zeggen.  Zullen ze achteraf misschien niet leuk vinden, maar het is mijn keuze. Dus wie ze tegenkomt in Zuid Frankrijk… Sttttt.

5 thoughts on “Iets niet vertellen…is dat liegen?

  1. Bianca, dit is geen liegen. Jij hebt het beste voor met je ouders. Ze zouden anders niet rustig kunnen zijn. Jij wil dat ze genieten. Dat is een mooi iets na alle perikelen die ze meegemaakt hebben.

    Ik hoop dat hun ondanks dit verzwijgen het je niet kwalijk nemen als ze dit wegzetten tegen een hele mooie vakantie samen daar in het mooie Zuid-Frankrijk

  2. Je kunt het ook zo bekijken: op deze manier zijn ze straks lekker uitgerust om een keertje een boodschap voor je te doen!

  3. Fantastisch dat je zo lief bent voor je ouders, maar cijfer jezelf niet weg. Neem steun aan van mensen om je heen, want plegen zijn soms te hard voor zichzelf.
    Je zult vanaf de andere kant een feest zijn voor het personeel, een prachtige ervaring.
    Zie het zo ook en Bianca komt sterker uit de strijd dan ooit te voor, als ze haar kwetsbaarheid maar erkent.

  4. Ik zou het ook zo gedaan hebben denk ik. Voor morgen, laat het allemaal maar over je heenkomen. Doe rustig aan. Veel liefs Van Bianca K.

Reacties zijn gesloten.