Hoezo leeg?

Soms leg ik het gewoon niet meer uit. De afkeurende blik is soms meer dan voelbaar. Het zal intussen wel “te volks” zijn of zo. Zo nu en dan zie ik iemand zijn “vroeger was alles beter neus ” de lucht in steken.  “Dat is niks voor mij hoor”, zeggen ze,  intussen quoten ze me vanuit mijn tweets. Ik hoor Beatrix nog de waarschuwende woorden deftig uitspreken. “Zonder enig wij-gevoel wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen wordt die leegte niet gevuld, integendeel” etc. Ik vind het best hoor, iedereen zijn mening. Als iemand een hele dag met zijn neus in een boek of krant zit hoor je niemand. De dag mobiel lezend doorbrengen en daarbij ook nog sociale contacten hebben is niet sociaal in de ogen van sommigen. En al die followers dat zijn allemaal mensen die zich verschuilen achter hun ava’s en toetsenbord, hoor ik ze denken.

De deurbel gaat, de bloemist brengt een bos bloemen. Ach wat leuk denk ik, er van uitgaande dat ze voor mijn echtgenoot zijn, die herstellende is van een knieoperatie. Dan lees ik het kaartje en er rolt bijna onmiddellijk een traan, “van je twittervrienden @puurgenieten en @dhrRonny”. Anderen die zonder dat je erom vraagt naar je luisteren, je verhaal lezen. Ze lezen het juiste verhaal achter de woorden. Zomaar, zonder dat ze er iets voor terug verlangen, leven ze met je mee. Juist zij, die het zoveel zwaarder hebben dan ik. Het doel was een glimlach op mijn gezicht en dat is meer gelukt.

Dank jullie wel.