Voor het eerst het er nog niet aan toe om naar huis te gaan. Normaal pak ik na twee weken stiekem alvast de eerste spulletjes weer in, voelt het toch wat dichter bij huis. Natuurlijk je eigen toilet, douche en bed is weer heerlijk maar toch. Ik zal onze gestoorde buren nog missen wellicht die vanaf 23.00 beginnen met ssttt te roepen. Gevolg iedereen stak ze uiteindelijk de gek aan en jeugd ging juist bij hun lawaai maken. Ik zei tegen de buurvrouw “Tu kamperen in een hutje op de hei”, maar ze leek me niet te begrijpen. Ik heb ze vanmorgen vroeg vriendelijk gewekt door het ordenen van mien pannegies in de keuken, vonden ze niet leuk 😉 Het zijn van die mensen waarvan je je afvraagt wat ze op een camping doen. Ook zal ik onze leuke Franse buren missen met de 4 schattige meisjes (waar ze hun handen vol aan hadden ;- ) Ze kunnen inmiddels tellen in het Nederlands, de kleuren zeggen en doeiiii was het nieuw au revoir. Mooi hoe de taal en het ritme van de dag ook verschillen we lijken veel meer op elkaar dan we altijd denken.
Ik zal het strand en het zand missen, de rust van de avonden. Enkel en alleen hoeven nadenken over “wat eten we vandaag”. De vakantie is voor mij altijd het begin van het nieuwe jaar. Terugkijkend heb ik betere jaren gekend. Lichamelijk getob eerder van mij en nu van echtgenoot. Afscheid genomen van hem die me zo dierbaar was en nu de zorgen om haar. Daarnaast zorgen om anderen wat stom genoeg niets opleverd omdat zij het zelf moeten doen.
Voornemen is dan ook om het vakantie ritme thuis door te zetten. Me enkel nog druk te maken over het eten van vandaag, morgen zien we wel weer. Bij thuiskomst vannacht zal ik een vuurpijl afsteken om symbolisch het nieuwe jaar te beginnen. (Ssstttt in Frankrijk vrij verkrijgbaar ‘ t heule jaar door 🙂
Nou zal ik natuurlijk wel enige concessies moeten doen. In bikini naar mijn werk gaan wordt lastig. Dat wordt even weer doorzuchten want die spiekerboxum zit altijd toch eerst wat strak van al dat stokbrood, brie en berenburger.
Zomervakantie betekend voor mij kneuterig mij eigen “huisje” neerzetten op een andere plek en that’s it…
Mijn leven met mijn gezin voortzetten op een andere plaats. Even geen werk, geen sociale verplichtingen en niet zorgen om en voor. Als ik anderen vertel dat we al voor het negende jaar naar dezelfde camping gaan begrijpen velen het niet. En ook al jaren met dezelfde mensen, maar ieder zijn eigen leven ook daar. Fijn ze om me heen te hebben. In mijn vakantie heb ik geen spanning en sensatie nodig, in het gewone leven is dat er al zat. Geen tijd en moeten om me heen en gewoon het ritme van de dag leven, dat is voor mij vakantie. Zolang de meiden hier nog genieten staat de bestemming voor volgend jaar wel weer vast. Zij hebben nog heerlijk 4 weken vrij, nog afgezien van werken voor mij nog geen klok en dat is nog steeds vakantie.
Terwijl het asfalt km na km onder me verdwijnt en ik op iPhone dit blogje typ, (even niet letten op de foutjes dus) begint het toch te kriebelen. Zin begint te komen, zin om blootsvoets door het gras te lopen. Eerste wat ik vannacht doe bij thuiskomst.
Zo wisselen van stuur en broes’n. Me heerlijk ergeren aan al dat gepruts om me heen en met name mijn vrouwelijke mederijders. Sorry dames, maar ik moet toegeven dat het onzekere stuurknuffelen wat velen doen een gevaar op de weg is. Er rijdt er natuurlijk maar één goed 😉
Nb Ook graag een wegverbod voor de Dacia Dusters op de weg. Man man de krulspelden ontbreken nog net.
