Een navelbreukje, al zolang ik me kan herinneren heb ik geen holletje maar een bolletje, ik werd er mee geboren. Niks ergs, niks bijzonders. Maar sinds dat mijn dochter met haar negen en een halve pond alvast ging voetballen in mijn buik, heb ik er zo nu en dan last van. Niet vaak gelukkig, want ze is inmiddels 12 jaar.
Maar het laatste jaar, lijkt het bolletje soms klem te zitten. Maar even liggen en ontspannen en floep de scherpe pijn zakt weer weg. Kortom, nog langer mijn kop in het zand steken is niet verstandig. Ik had de verwijzing ook al een klein half jaartje liggen, maar na mijn recente patiënt ervaring afgelopen september, deed ik even net of die brief er niet lag. 😉
Een ingreep van niks, de moeite van het verdoven en alle toestand erom heen haast niet waard, maar toch. “Hoewel het een standaard ingreep is moet ik je er toch opwijzen dat iedere operatie risico met zich meebrengt”, je meent het dacht ik, haha. Ik lach wel, maar ik zal eerlijk zijn, zie er best tegenop. Niet tegen de ingreep op zich, ook die ruggeprik durf ik na het eerdere avontuur met de “spinal league en bloodpatches” wel weer aan. Maar toch bang, bang dat ik toch één of andere complicatie oploop en weer even uit de running ben.
Dus het zekere voor het onzekere, ik stel het nog even uit, tot na onze vakantie en dan zal ik me bij thuiskomst, wederom vol vertrouwen overgeven aan de goede zorgen van mijn collega’s. Wel weer een hernieuwde kans voor een live twitter operatieverslag, zou het dan drie keer is scheepsrecht zijn ? 😉