Het glipt door je vingers

Zo ineens was haar vinger dubbel, wat resulteerde in een bezoek aan de spoedeisende hulp. Een behoorlijke scheefstand door een flinke kneuzing. De angst van iedere ouder, dat je kind gewond raakt, of ziek wordt. Je wilt ze behoeden voor verdriet, het liefst wil je ze in een wereld laten opgroeien zonder problemen. Door dergelijke `kleine´ ongelukjes  denk ik vaak terug aan de tijd dat mijn kleine meid, nog echt een kleine meid was. Wat een tijd hebben we doorgebracht in de wachtkamers van de kinderkliniek. Maar gelukkig zie ik nu een gezonde meid die straalt en op een dolle vrijdag avond slechts haar vinger kneust.

Je kinderen loslaten het lijkt zo cliché, maar zo waar. Ik ben zo´n ouder die het daar best moeilijk mee heeft. Maar ik besef me ook dat ze het juist zelf moeten leren. Dat verdriet ze ook sterker  maakt. Ze leren dat teleurstellingen bij het leven horen. Maar bovenal ze leren dat je niet alles in de hand hebt.

Accepteren dat bepaalde dingen gewoon gebeuren. Dat daar dus gewoon naar moet handelen, soms alleen maar iets kan accepteren. Dat eindeloos tobben dan geen zin heeft. Dat je bepaalde dingen gewoon gebeuren of je dat nu wilt of niet. Net zoals ik moet accepteren dat ik na een middagje winkelen gewoon uitgeput met 38.3  op de bank ligt. Vandaag was zo’n dag. Zo’n dag waar je maar geen grip op krijgt. Zo’n dag die je door de vingers glipt, waarin je van alles wilt doen, maar je gedwongen bent om vanaf de zijlijn toe te kijken.