Het EPD… deel 1
Het elektronisch patiënten dossier, wellicht beetje raar gezegd, is een hot item, al zolang ik op het brandwondencentrum werk ( nu ruim 12 jaar). Sinds een jaar is het dan eindelijk zover, we werken met een Elektronisch Patiënten Dossier. Een geweldige vooruitgang! Ik kreeg de kans om mee te werken aan de inrichting van het dossier. Een op maat gemaakt EPD, naast de basis, is denk ik wel een voorwaarde om goed te kunnen werken met het EPD. Onze afdeling is een miniziekenhuis, we hebben een SEH, IC, OK, High- medium en low care, polikliniek kortom een totaal zorgpakket. Patiënten die bij ons worden opgenomen zijn vaak compleet overdonderd en onder de indruk van ze allemaal overkomt. Een vraag als “ Welke medicijnen gebruikt u? “, kan iemand vaak niet meer beantwoorden, logisch. Dus bel je de huisarts, in veel gevallen krijg je een bandje. Maar na een half uurtje lukt het meestal wel om de gegevens te verkrijgen. Maar buiten kantooruren is het een totaal ander verhaal.
Een landelijk EPD zou een enorme vooruitgang zijn, vooral voor dit soort eenvoudige informatie. Maar het landelijk EPD schiet het maar niet op. Als argument blijf ik maar horen privacy. Ik denk dat een EPD al 100 keer beter beveiligd is dan het papierendossier. Stuur iedere willekeurige Alberto Stegeman op pad en in ieder ziekenhuis of praktijk zal het je lukken een dossier te pakken en in te zien. Bovendien, we hebben miljoenen Hyves accounts in Nederland, zetten alle foto’s die we hebben op internet, we twitteren, we doorzoeken elkaars vuilniszakken, maar als het onze medische gegevens betreft is het opeens anders? Of de gegevens nu digitaal zijn of op papier, gekoppeld of los, alle zorgprofessionals hebben een beroepsgeheim. Ons medisch dossier, nog een van de laatste taboes in onze maatschappij?