Home

“Dat je dat kunt”, hoor ik regelmatig zeggen. “Ik zou dat niet kunnen, altijd die ellende”. Ik werk nu zo’n 13 jaar op het Brandwondencentrum in Groningen en nog steeds met veel plezier, al klinkt dat misschien gek. Ja er is ellende, maar ook heel veel mooie dingen. De ongelukken waarbij mensen brandwonden oplopen, zal ik nooit helemaal kunnen voorkomen, maar het voelt goed om wel iets te kunnen doen op het moment dat het helaas toch misgaat. Maar er wordt ook gelachen bij ons, onderling, maar ook met patiënten. Ik vind het belangrijk dat ook in de zorg er aandacht is voor de gewone dingen in het leven. Dus als er “visite” komt dan bak je een taart.

Gisterochtend stond ik dus om 07.00 uur appels te schillen. Niemand vraagt dat van me of verwacht het, maar ik vind het domweg leuk om te doen. Nadat ik de taart in de oven had geschoven begon de werkdag dus eerst even thuis. Gezien het te verwachten bezoek leek me een rood jasje wel passend, dus uiteindelijk met een warme  taart in de auto op weg naar Groningen. De werkuren vlogen om als altijd. Tegen 16.00 zag ik een tweet van @roelart: “We stappen nu in de auto”. Een delegatie van @BrwGroningen kwam mee met Thomas Faber. Onlangs nam hij afscheid als regionaal commandant van de Brandweer in Groningen. In plaats van een afscheidscadeau vroeg hij om een bijdrage voor het Brandwondencentrum in Groningen. Gisteren kwam hij het overhandigen, een meer dan mooi gebaar.

Ik mocht samen met mijn baas een rondleiding verzorgen en lopende over de afdeling werd al snel duidelijk hoezeer het Wit van de zorg verbonden is met het Rood van de Brandweer, helemaal op het brandwondencentrum. Mooi als organisaties op zo’n informele en prettige manier bij elkaar over de werkvloer komen. Want wat leek op visite met koffie en taart was een meer dan nuttige verbinding tussen 2 werelden, totaal verschillend, maar in de beleving gelijk.
Dank jullie wel, Brandweer Groningen.