Home

Zo’ n dag waarvan je van te voren niet weet hoe die eindigt. Ik zou al eerder even bijpraten met ambassadeur Hans Kazan, al jaren werken we samen voor Kind en Brandwond. Maar de sneeuw zorgde ervoor dat die plannen niet door konden gaan. Meestal redden we ons prima, per mail, telefoon, maar soms is het goed elkaar even in het eggie te zien. Nu Hans ook nog eens in het kerstcircus stond was het een mooie combi om dit maal ook weer eens het hele gezin mee te nemen.

Dus daar zaten we dan zomaar op 30 december in een warme tent in Hilversum. Het blijft bijzonder om te zien zo’n circus. Ben ik een echte liefhebber? Nee, maar wel respect, wat een hard bestaan lijkt me dat, dag en nacht werken voor weinig geld in een volgens mij een weinig glamourous bestaan. Maar compleet met suikerspin en al zeker een aanrader om eens naar toe te gaan. (Tips aan ouders met kleine kinderen, ga pas als ze een beetje ouder zijn. Als ze klein zijn is de aandacht weg na een half uurtje, heus. Dan gaat uw kleuter vervolgens de blonde vrouw die voor hun zit lastig vallen ;-))

Na afloop van de voorstelling was het leuk om ditmaal in een heuse circuswagen even bij te praten met Hans. Geloof me, het artiestenvak is hard werken, respect. Al met al altijd weer een goed en gezellig weerzien met Hans. Bij deze wens ik de hele familie Kazan een heel  goed en gezond 2011. Blijft bijzonder als iemand zich belangeloos inzet voor een goed doel. Dus kijk vooral, zeker in deze dagen ook even op www.kindenbrandwond.nl

Toen we onderweg waren en ik al mijn followers lastigviel met een twitterreisverslag,  kreeg ik al snel een berichtje van @baklap2  en @akaBtje100 “er is koffie”. Ik tweette “weet je het zeker, ben niet alleen, ‘t heule gezin is met”, waarop de reactie kwam “en… dus?” Kortom meer dan gastvrij ontvangen door de Familie Baklap. Ik legde Hans uit dat we nog even een bakkie gingen doen bij twittervrienden. “Dus je gaat zomaar bij vreemden op visite?” zei Hans. “Eehh ja en nee… Ja ik ken ze, maar ook weer niet….Hmmm hoe leg je dat uit.“

Soms is iets niet uit te leggen. Soms weet je gewoon dat het goed voelt, dat het vertrouwd is. Zo vertrouwd dat je met gezin en al bij elkaar over de vloer komt. Want hoe bijzonder is het dat je de zomervakantie doorbrengt op nog geen 10 km afstand van elkaar. Dat je elkaars gezinnen kent, zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Dat je elkaar met weinig woorden begrijpt, dat een blog een zee van herkenning is. Dat in die enorme poule van twitteraars er onderlinge verbanden bestaan. Zonder ooit compleet te zijn geweest, was het stabielezijteam van twitter samen met @baklap2 en @herrez toch gevoelsmatig compleet. Compleet omdat het vertrouwen er domweg is en de overeenkomsten daar zijn. Natuurlijk is Twitter niet zaligmakend, maar bijzonder is het wel, mits je de juiste tweeps treft.

Eenmaal op de terugweg, werden we gewaarschuwd door oplettende tweeps over de gladheid die helaas het leven koste van 2 mensen, stil van…… Zij waren misschien ook wel gewoon een leuk dagje uit. Des te meer reden om iets wat vanzelfsprekend lijkt, niet als zodanig te beschouwen. Want vandaag voelde misschien gewoon maar was best een beetje meer dan bijzonder….

2 thoughts on “Gewoon…maar toch heel bijzonder.

Reacties zijn gesloten.