Home

Daar ging ik gisteren dan, volkomen ontspannen de operatiekamer op. Vanuit de leerboeken wist ik precies wat me te wachten stond. Maar het zelf ervaren is wat heel anders.

Ik werd bij aankomst op de afdeling opgevangen door een collega die ik nog van langgeleden kende, direct een vertrouwd gezicht.

Om 10.00 uur lag ik keurig klaar in mijn hele jasje om rond 11.00 naar de OK gereden te worden. Vreemd om zelf in dat bed te liggen.

Eenmaal op de OK was ik nog steeds volkomen ontspannen. Het infuus zat er in 1 keer in. Voor de ruggeprik kon ik me ook volkomen ontspannen, viel reuze mee. Echter de eerste prik zat niet goed dus niveautje hoger. Verteld de anesthesist opeens we hebben een kleine lekkage, ik ga even bloed uit je arm halen om het lek te dichten. Ik dacht op dat moment: “‘ t zal wel, mooi zitt’n blijven.” Totdat ik dacht…ojee,  het was liggen, kapje op mijn mond en weg was ik. Alsnog een mokerslag op mijn kop, met de laatste mededeling ” denk maar aan iets moois”  viel ik in slaap.

Had ik me net ” verheugd ” om het hele gebeuren op de OK eens goed te  aanschouwen, viel smerig tegen dus. Niks live verslag twitteren.

Toen ik later wakker werd was het eerste wat ik deed voelen aan mijn buik, die bleek nog zonder ritsluiting. Echter van onderen voelde ik me net een opgevulde kalkoen. Ik zal jullie de details besparen wat daar vanmorgen allemaal werd uitgehaald. 

Eenmaal terug op zaal viel het me zwaar, duf, geen grip op tijd en besef, veel pijn. Ineens kwam de opmerking van de gynacoloog naar boven, je moet het niet onderschatten hoor. Vannacht om goed 01.00 was ik pas weer bij mijn positieven en sindsdien gaat het wat beter. Ik kan het nu weer berederen en dan is een stuk beter te dragen.

Pas nu ik lekker gewassen ben door een super verpleegkundige, mijn bed weer fris is lukt het me om weer wat te lezen en schrijven. Alle lieve reacties dringen nu pas door. De kaarten van de meiden, bloemen en knuffel vd collega’s, kaart van mijn vriend de postman en een mooi boek van zuslief.
Bij het lezen van alle tweets net biggelde de tranen over mijn wangen. Wat lief en wat deed en doet het goed.

Vandaag me nog even door de hoofdpijn heen worstelen. Het gevolg van de lekkage bij de ruggeprik gisteren. Sometimes just shit happens. Morgen is het vast beter.  Met deze  support zou ik als het moest het morgen weer aankunnen. Ik zal mezelf vandaag en morgen zeker nog wel een keer tegenkomen. Zal eerlijk zijn, zo nu en dan valt het me smerig tegen. Maar ik mijn mijn overbuurvrouw van 77  flink zie wezen dan moet ik het toch ook kunnen.
Ik had al veel respect voor de patiënten bij ons op de afdeling, dat is alleen maar gegroeid.

2 thoughts on “Geen live operatieverslag.

  1. Pingback: Bijna klem « BiancaHabing's Blog

Reacties zijn gesloten.