Morgen weer even uit de comfortzone. Wederom een bijeenkomst van diverse zorgprofessionals die ervaringen, visies en ideeën gaan uitwisselen aangaande sociale media. Wat moeten, willen en kunnen we ermee en wat doen we al? Een bijeenkomst maandenlang van te voren gepland?
Nee via de sociale media ontstaan dergelijke dingen gewoon “zo even”. Zo ontmoet ik morgen voor het eerst @DokterBertho, gynaecoloog en een van de initiatiefnemers van deze avond. Maar gek genoeg lijk je 
elkaar al een beetje te kennen. Ik kreeg tijdens de bevalling van deze blog zelfs perfecte pijnstilling geboden. Interventie gynacoloog @francishartog pufte mee en samen met Uroloog @MRvanBalken delen we het leed deel op de zaterdag morgen (the support group for parents of early-saturdaymorning-sports-children).
U zult wellicht denken, wat een onzin allemaal, waar gaat dit over? Dat is nu sociale media. Naast artikelen, nieuws, meningen, duidingen, onzin, grappen, zit de kracht vooral in het delen.
Toen ik afgelopen september de operatie kamer in werd gereden koos ik er bewust voor om mijn verhaal te delen. Niet eens met een bepaald doel. Ik vond het vooral heel interessant om met mijn verpleegkundige achtergrond nu eens de andere kant van het bed te ervaren. En ik ontdekte dat ik voor bepaalde dingen best blind was geworden door de jaren heen. Dan pas ervaar je hoeveel die ene blik betekend of even die hand op je schouder. Dat maakt zo veel meer indruk maakt dan een perfect uitgevoerde medische handeling ( hoe belangrijk ook) maar dat ervaar je als patiënt als een soort van vanzelfsprekendheid. Wat blijft hangen is dat praatje, dat iemand nog even je kussen opschut. Ook al heb je als verpleegkundige of dokter een offday, voor de patiënt draait alles even om hem of haar. Op het moment dat iemand ervaart dat achter die arts, verpleegkundige of politieman, ook gewoon een mens zit, vergroot dat het begrip over en weer. De viste kaartjes in de zorg zijn de mensen aan het bed, via de diverse sociale media zijn deze kaartjes ineens veel zichtbaarder.
Als je dan ’s nachts niet kunt slapen en je krijgt een tweet van iemand die tegelijkertijd aan de dialyse verderop in de stad ook een ziekenhuis bed ligt, dan helpt dat toch even. Zielig geklaag over en weer? Nee vooral even hart onder de riem, elkaar juist klieren en soms even serieus. Samen de ramptoerist uit hangen met een co-assistent, een digitale zwaai onderweg, een stabielzij team die er altijd met een pieperdienst, voor de niet twitteraar waarschijnlijk onbegrijpelijke taal. Morgen hoop ik een paar mensen die twittertaal te leren, de taal van de sociale media. Ik vind het een eer dat ik wat hand en span diensten mag verrichten bij het Symposium Medi(c)a Sociales in het Rijnstate Ziekenhuis. Zal zeker weten weer nerveus zijn, maar bovenal ontzettend leuk om wederom collega’s uit de zorg te ontmoeten die ik zonder de sociale media nooit ontmoet had.
Over hoe deze twitterbal eerder ging rollen? Zie ook http://biancahabing.wordpress.com/2011/01/25/uit-de-comfortzone/