In mijn herinneringen hoor ik de man in het fries tegen mijn vader roepen `ik rijg je aan het mes”. Hij stond bij ons beneden in de gang. Ik weet niet goed of ik het me echt kan herinneren, of dat de beelden gevormd zijn na aanleiding van de verhalen later, ik moet rond een jaar of 6 geweest zijn. We woonden in de dienstwoning, die was via een inpandige gang verbonden aan het politiebureau. Het liep goed af, het lukte mijn vader de man te kalmeren en even later zat de man snikkend met een flesje bier in de hand, zijn verhaal te doen.
Gek genoeg ben ik nooit bang geweest. Als kind is je vader een superman en helemaal als die ook nog eens politieman is. Politiemannen over de vloer was dood normaal. In de weekenden werd er thuis tussendoor een bakje koffie gedronken. En even stiekem typen op zo’n grote typemachine terwijl Beatrix me statig aankeek met een bontje om haar schouders. Later kwamen de jaren van schaamte “waag het niet me in een dienstauto op te halen”, riep ik dan. En wat hadden de collega’s van mijn vader weer een lol als ze de dochter van de baas weer eens konden aanhouden voor een blaastest als we vertrokken bij de plaatselijke discotheek.
Toen ik de eerste tweets voorbij zag komen, kwamen deze beelden direct weer naar boven. Eens een politiedochter, altijd een politie dochter. Ooit wel heel even overwogen om ook in ’t blauw te gaan en mijn meisjesnaam eer aan te doen. Maar volgens mijn vader was ik ongeschikt, jij bent veel te wild, zei hij dan. Je moet je geduld kunnen bewaren…
Via deze weg wil ik alle betrokkenen sterkte wensen en condoleances voor de familie. Omkomen tijdens het uitoefenen van je vak en dat allemaal voor “onze” veiligheid. Respect…
Mooie blog Bianca,
Ik heb 8 jaar bij de politie gewerkten iedere keer als er weer zo’n heftige gebeurtenis als in Baflo, zegt mijn vrouw weer hoe vaak ze bang is geweest in die 8 jaar dat ik niet meer thuis zou komen. In die tijd zei ze het nooit en steunde me in alles watik deed en wilde doen.