Ik vind het gewoon domweg dwaas,
Dat er niet meer gedicht wordt na het vertrek van sinterklaas.
Die kerstman komt dan binnen met zijn ge HO HO HO
Dat zegt dacht ik genoeg over de man zijn niveau.
Ik maakte daarom eerder een deal met die witgrijsgebaarde man uit Spanje
Ik mag altijd dichten, ook al zijn we inmiddels aan de champagne.
De laatste uren, minuten en seconden tikken weg, ik staar naar de klok
buiten zie ik geen enkele sneeuwvlok.
In het begin van het nieuwe jaar was haar ring klaar,
twee ringen vermaakt tot één, ook dit jaar waren we er weer voor haar.
Herstellende van een pneumonie
begon ik het jaar met iets te vertellen over social media in de pastorie.
Dankzij @sandravankolfschoten leerde ik dorpsgenoot @janvaessen kennen
een mooie wenteling dankzij de digitale schrijfpennen.
Ook mocht ik bij het afscheid zijn van @vzuidam , memories aan politie Blauw
mooi hoe werelden raken, het rood verbond ons al gauw.
Het water stond intussen in Groningen angstig hoog,
het crisisteam had behoefte aan een futuroloog.
De rimpels kwamen, ik werd één en veertig jaar oud,
maar de buitenkant is niet belangrijk, het gaat toch om de hartinhoud?
Het was de ortopedisch geneeskundige,
die mij weer even maakte tot verpleegkundige.
Na 19 jaar te hebben geleund op mijn echtegenoot
lag helaas zijn kniegewricht nu kraakbeenloos bloot.
Dus de dames in huis gingen het gevecht aan met de toene
stronken eruit gespit en de strijd aan met in het gras het mosgroene.
Mijn helden @pe_en_rinus roerden mij tot tranen met o.a. Foxhol Foxhol,
samen met het orkest van @reinoutdouma zo ontzettend smaakvol.
Het was ook weer feest in onze vijver, de kikkers
ze bleken een paar weken later hele beste mikkers.
Het lijken wellicht standaard zinnen,
maar dankzij de meiden kon ik mijn hoogte angst overwinnen.
Ik reisde met @janpeterrake en @markusoei naar TedXMaastricht
en dankzij @renatewijma voelde ik me weer heel even een jong wicht.
Een jongen die zijn gedicht niet mocht voorlezen op de Dam,
ik ben er nog boos van.
Ik mocht iets vertellen over sociale media, twitter en mijn visie
het was een eer te spreken voor de medewerkers van de anesthesie.
Kamperen met vrienden in de vrieskou
maar wel met nieuwe genaaide geruite gordijntjes, dat is waarvan ik hou.
Wellicht hadden de oranje vrouwen ook de broeken van hun mannen moeten naaien,
dan hadden ze wellicht niet zo snel van het WK hoeven aftaaien.
Ik mocht eem kiek’n achter de schermen bij TT,
man wat is het toch een machtig circuit.
De zijpizza, eindelijk was die daar, hij was groots en zorgde voor geen enkele oprisping,
samen met zijvrienden @baklap2 en @herrez wat ooit begon met een stabiele zijligging.
Ik verliet Holland voor een paar weken in het Franse zand,
het land waar ik het beste ontspant.
Wat scheppen in het zand en vormen laten ontstaan
om te overdenken wat ik het jaar ervoor allemaal fout had gedaan.
Maar op het strand wel Hip in de slip
zodat de piloten mij niet aanzagen voor een vliegdekschip
Op de radio intussen genietend van de sporten, die olympische
wel zo mooi, die pure emotie te horen zonder het optische.
2012 was ook het jaar van eindeloos gekuch
en meerdere keerden krak door mijn rug.
In een gala jurk vast in de file tussen de jongeren van project x
en heb ik nu wel of geen last van mijn appendix?
In het najaar zoals zo vaak melancholiek,
ik maakte me ook weer ontzettend druk over de politiek.
Lieverds @nathaliethielen en Marco @Borsato maakte mij als een kind zo blij
niet één knuffel, maar een hele partij.
Bijzondere momenten die anderen je schenken
daar moest ik tijdens de gezinsdag van @kindenbrandwond in @uitjeslandgoed aan denken.
Het wit en het rood, een samenwerkingsverband,
mooi om samen te werken met de brandweer, er kwam zelfs een convenant.
Wederom genoten in alle opzichten van Doe maar.
Die Henny, nog mooier dan toen, wat een held met zijn bas gitaar.
Mijn meisje, zo mooi sweet sixteen
Zo trots op haar, je kind, je wilt ze het liefst in alles ontzien.
Te gast zijn in een huis, waar ze actie voerden voor het goede doel,
harde werkers allen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
14 jaar zo mooi, iedere dag wordt ze meer zij
en minder mij…
Ik deed alles eronder uit te komen, die kerstboodschappen,
maar ik moest ze uiteindelijk toch zelf halen die bladerdeegflappen.
Op de verjaardag van de goede Sint mocht deze meid,
Bij ” vroeg op noord” dichten over brandveiligheid.
Het jaar bijna rond gedicht,
er werd nog het nodige ijzerwerk verwijderd uit zijn knie gewricht
Dus nog weer even in de zorgmodus
en we beginnen bijna weer aan een nieuwe cyclus.
Het jaar uit met een mooi schrijven over mijn werk op @bwcgroningen, een deel van mijn leven,
heel bijzonder om dit door de ogen van @basvansluis te mogen beleven.
In dit gedicht slechts weinig aangeroerd, grote gebeurtenissen vonden er plaats,
heel veel mooie dingen, maar ook heel veel kwaads.
Allemaal te lezen in de jaaroverzichten van het nieuws,
en geloof me ze zullen weinig anders zijn dan die van komend jaar, zie de previews.
Voor en tegenspoed, ze horen bij het leven
net als eerder ook al in tweeduizendenzeven.
Ik ben nog iedere dag zoekende maar ik kom langzaam in balans
maar schrijven, mopperen en soms onredelijk zijn, blijft een goede stimulans.
Ik maak me kwaad om veel dingen, ben soms stil maar wil vaker schreeuwen,
bang om in de dagelijkse gang onder te sneeuwen.
Leven is in mijn ogen het kleine zien, dat wat raakt,
want als het er op aan komt zijn we gelijk en allemaal kwetsbaar naakt.
Nog steeds meer vragen dan antwoorden,
maar geloof me, we hebben het goed hier, er zijn vele ergere oorden.
De ideale wereld, een Gelukkig en een Gezond Nieuwjaar, is wat je iedereen wenst
Maar helaas, de grens van het haalbare is niet onbegrenst.
Moak d’r wat van…
