Wijzen naar een ander, de vraag doorschuiven. Ik volgde gisteren zo goed en kwaad als het ging het debat in Haren, tussen mijn eigen werkzaamheden door. Een openbaar debat georganiseerd door RTV Noord en het DVHN, zelfreflectie, een blik in de spiegel. Dat zouden we allemaal eens vaker moeten doen, maar ik moet toegeven, ik doe het ook niet vaak, kijken. Ik bedoel echt goed, eerlijk en bewust kijken naar mezelf. We verwachten dat iemand anders het wel voor ons doet, net zoals veel andere zaken. Ik kan me daar overigens in toenemende mate aan ergeren, personen die verwachten dat een ander het voor hen oplost. Vanmorgen rondom de ontploffing in de electriciteitcentrale in Nijmegen, zag ik tweets van mensen die vroegen of ze de ramen nu wel of niet dicht moesten doen? Bij twijfel leek me deze vraag niet zo moeilijk, soms lijkt het alsof we niet meer zelf kunnen nadenken?
Ik ben van mening dat we in essentie verantwoordelijk zijn voor onszelf, je moet in staat zijn om voor jezelf te zorgen. Er zijn natuurlijk omstandigheden dat iemand dat niet kan, dan moet je als omgeving en maatschappij bijspringen vind ik. Maar de vraag is of iemand altijd echt afhankelijk is of is dat in sommige gevallen een keuze?
Mijn oma, ze had de respectabele leeftijd van 92 bereikt toen ze en paar jaar geleden overleed. Je kon veel zeggen van haar, ze was zeker niet altijd gemakkelijk voor de mensen die dicht bij haar stonden, maar ze ging er voor volledige zelfstandig te zijn. Als haar koffiezetapparaat het begaf, dan schroefde ze hem uit elkaar, als eerste controleerde ze of er geen draadbreuk zat bij de stekker en zo nodig dan monteerde ze er een nieuwe stekker aan. Ze was ver in de 50 toen ze haar rijbewijs haalde omdat mij opa steeds zieker werd. Ze besefte dat ze zich uiteindelijk zelfstandig zou moeten kunnen redden. Nog jaren lang had ze plezier van haar rijbewijs. Toen dat niet meer ging toerde ze nog lang rond met haar “spartamet”waarna ze zich uiteindelijk verplaatste met de rollator. Wel met grote tegenzin, want ze vond het maar niks zo’n hulpmiddel. Maar ze had er over nagedacht, ze leerde dat wat ze niet kon.
Ik heb soms het idee dat te weinig mensen nadenken of ze zich zelf kunnen redden. Te snel wordt er gekeken naar een ander, de overheid, de familie etc. Of mensen die zeggen: “ik ben daar gewoon niet goed in”. Nee, de goten schoonmaken is ook mijn hobby niet, ik beschik over barweinig vakkennis betreffende een band verwisselen van een auto, maar dat wil nog zeggen dat ik het dus maar aan een ander moet overlaten? Maar ik geef toe, het is soms wel heerlijk dat iemand anders het even voor je doet, dat er voor je gezorgd wordt. Maar het mag geen verwachting worden, een vanzelfsprekendheid dat iemand anders de container aan de straat zet.
Kijkend in de spiegel besef ik ook donders goed dat ik mijn meiden dus moet leren zelfstandig te zijn. Ik kan me de fase “zelf doen” nog zo goed herinneren toen ze klein waren. Het was vaak zoveel sneller en efficiënter om het zelf te doen, “dat doet mama wel even”. Maar nu ze ouder worden zie ik dat zelfstandigheid niet iets is wat aangeleerd is. Ze beheersen het van nature, mits ze maar de ruimte krijgen om het te ontwikkelen. Overigens met stip het meest lastige van ouder zijn, ruimte geven.
Een mooie Drentse spreuk vind ik altijd Niet veur een mollebult umliggen gaon. (Voor de niet Drenten; een tegenslag niet uit de weg gaan.) Gaan liggen en roepen om hulp kan altijd nog, eerst zelf proberen. Tijd om weer inventief te worden, grotere opbrengst halen uit bestaande middelen, ga het wiel gewoon verbeterd opnieuw uitvinden in plaats van het eindeloze geklaag of wachten totdat iemand anders het doet. Tijd om onze eigen boontjes te doppen en als we er nou allemaal eens één maaltje voor een ander doppen, dan komen we een heel eind toch?
Ik dacht trouwens altijd dat je boontjes moest punten? Tja, blond hè…
