Home

Daar stond ik dan, voor het eerst spreken voor een groep. Microfoon in de hand op het podium van Geert Teis, nadat ik even eerder gastvrij was ontvangen door het organisatie comité. Ik was gevraagd om mijn verhaal vertellen op de 9e Noordelijke Nascholingsdag voor anesthesiemedewerkers en recovery verpleegkundigen in schouwburg Geert Teis in Stadskanaal. Centraal in alle verhalen stond de veiligheid van de patiënt. Toen ik zijdelings de foto’s van mijn presentatie voorbij zag komen kwamen de woorden gelukkig op het juiste moment naar boven. “Wat als de patiënt twittert vanaf de recovery? “, was de titel van mijn verhaal.

Toeval of niet, op deze spannende dag bleek de anesthesie medewerkster die destijds ook bij mijn operatie aanwezig was, ook voor het eerst te spreken voor een grote groep. Ze voelde grappend wederom even aan mijn pols en stelde vast dat mijn polsslag hoger was dan tijdens de operatie. Ze zag mijn zenuwen “je kunt het wel”, zei ze. Die geruststellende blik die herkende ik. Ik luisterde naar haar verhaal en wist waarom ik me destijds zo veilig voelde, zij heeft hart voor haar vak.

Een zaal vol mensen voor me, die in mijn ogen de belangrijkste functie rondom en in de operatie kamer hebben. Afgezien van vanzelfsprekend technisch goed voor je zorgen gaat het vooral om geruststellen, je niet alleen laten, ruimte geven voor emoties. Ik herinner me nog, liggend in dat bed, afgezien van een geel hesje bloot en leegjes op de maag. Me afvragend hoe het zou zijn, straks na de operatie. Zou het pijn doen? Hoe voelt het als mijn baarmoeder eruit is dacht ik toen? Zal ik geld over houden nu ik al die Libresse zooi niet meer hoef te kopen? Ik had geen idee wat ik kon verwachten? Hoe zou zo’n ruggenprik voelen? Het is van onschatbare waarde als de mensen die dan bij je zijn je geruststellen. Hun deskundigheid maakte toen dat ik de controle los kon laten. Dat was voor mij het moeilijkste wat er was. De controle uit handen geven, maar dankzij de juiste mensen om mij heen lukte dat toen. Alsof ik een jas uit kon doen, me bloot durfde te geven.

Ik keek de zaal in. Zij hielpen me niet één keer maar twee keer af van een angst, deze keer door oprecht te luisteren naar mijn verhaal. Onder andere over hoe mijn eerdere  tophematoom de twitterbal  liet stuiteren en mijn wereld een stuk groter maakte. Zo leverde een hulpvraag op twitter over de openingszin van mijn verhaal veel mooie reacties op, het werd een mengeling van ieder zijn inbreng.

“Daglicht van levensbelang”, “Kwetsbare ouderen hebben meer kwaliteit van leven als we ze liefde en warmte geven”,  “Niet aanspreken bij overtreden van regels is net zo als de regel zelf overtreden”,  “De wereld is rond, ….”.  “Veiligheidmanagement in de lijnen”, “Ballast loslaten”.
Een voor mij bijzondere dag samengevat in 4 woorden, liefde voor je vak, wat je ook doet.

Want wachten op dat ene telefoontje is voor de familie het ergste. In mijn geval wachtte mijn familie op de eerste tweet toen het opeens 12 uur twexit was. De dokter stond aan mijn bed toen ik op een ochtend niet twitterde: “ik dacht het gaat vast niet goed met je”. Zoveel hartverwarmende tweets van velen voelden als een enorm groot prikbord achter mijn bed vol met kaartjes.

Door te delen op twitter schoven mijn werelden in elkaar, soms mijn werk op de voorgrond, soms www.kindenbrandwond, soms mijn gedachten blond of niet, soms…Ik schreef het al eerder maar voor het eerst vertelde ik mijn verhaal. Voor zij die er waren, oprecht dank voor het luisteren. Het gaat niet om twitter, facebook, of welk veiligheidsprotocol dan ook.  Het gaat om de mensen …over hoe ze in hun vak staan en in hun leven.

Ik ben weer een stap dichtbij.

Maar  voor ‘n blond wicht als ik,  moet het natuurlijk wel realistisch blijven, dus nog heftig nablozend van de complimenten was het thuis snel weer met beide benen in de aarde, hard werken in toene.  Dus ’t nette jurkie en groene blazertje uut, terwijl de gedachten nog rondtolden groeide het gras sneller dan ooit. Het was duidelijk groeizaam weer.

Meer over deze dag: http://www.nvam.nl/temp/1066169305/Flyer_Stadskanaal_2012.pdf

One thought on “Eerste keer

Reacties zijn gesloten.