Home

Wat als grijs zelfs heel even zwart word, pik zwart. Zo’n moment dat zelfs de energie ontbreekt om te wisselen naar een rode bui. Dat even alle houvast onder je voeten verdenen lijkt te zijn. Ja, er zijn ergere dingen, andere mensen die zoveel meer leed meemaken dan ik. Maar er zijn van die momenten dan helpt ook die gedachte niet meer. Zelfs een enorme schop onder je eigen kont, wat überhaupt al lastig is, komt niet meer aan.  Beeld op zwart, het enige wat dan nog helpt is control alt delete.

Teveel programma´s open, te veel applicaties die tijdelijk haperen en niet meer werken. Een blik op een ander scherm waar wel kleur op zit, doet te zeer om naar te kijken. Zelfmedelijden, het soort verdriet, wat je niet wil laten zien aan je omgeving. Al helemaal niet aan je kinderen. Maar verbergen is ook niet goed. Een lachende mama met huilende ogen, dat zien kinderen. Dat verberg je niet meer. Is ook niet erg zolang je het maar kan uitleggen.`Mama moet weer een pak Libresse openen, helaas´.

Even aan toegeven dus, even de tranen hun werk laten doen. De tranen die door hun wonderlijke mechanisme  er voor zorgen dat je je weer beter gaat voelen, leerde ik ooit van een goede vriend. Blijven hangen in zelfmedelijden, is jezelf afsluiten van de wereld. Jezelf de kans ontnemen om de zonnestralen te kunnen voelen. Het duurt even voordat ze aankomen, maar gelukkig voel ik ze nog. Blij dat er weer kleur is.

4 thoughts on “Een lachende mama met huilende ogen

  1. Je leven is idd soms zo pikzwart .. dat je zelfs niet meer je best doet om het een andere kleur te geven. Toch is het bij mij nog iedere gelukt dat zwarte te doorbreken…
    Niet bang zijn .. zei mijn zoon ooit!
    Liefs Frederiek

Reacties zijn gesloten.