Dit is zo’n blog die er zomaar even tussen kwam. Zo’n dag waarop je de blog waarmee je aan schrijven was een dagje doorschuift. De woorden door je hoofd fladderen en maar niet goed uit je vingers willen komen.
Dit is zo’n blog dat de telefoon gaat en dat je iedereen verwacht aan de lijn te krijgen behalve radio Noord. Waar je vervolgens je baas hoort zeggen dat ze je missen op het brandwondencentrum. Zo’n gesprek waarbij ik al grappend toch bij mijn Marco Borsato zijn mooie ‘water’ uitkom. Het water wat vervolgens tijdens het luisteren ook over mijn wangen liep.
Dit is zo’n blog dat ik na jaren eindelijk een goede reden had bedacht dat ze eens een plaat voor me gingen aanvragen ( hoeveel hints moet je geven). Krijg ik niet mijn held Karel Oosterhuis aan de lijn maar zijn vervanger. Niets ten nadele van zijn collega Marc, het was aangenaam kennis te maken, maar toch… De muziekfabriek van Karel galmt al jaren iedere middag in ons kantoor op het brandwondencentrum. Daar hadden de collega’s toch wel een beetje rekening mee kunnen houden 😉 Hou die man zijn agenda een beetje in de gaten zeg.
Dit is zo’n blog dat je gezin natuurlijk het gesprek op de radio wil terug wil luisteren, help.
Dit is zo’n blog dat je buurjongen jarig is en je een taartje komt brengen.
Dit is zo’n blog dat je oudste dochter belt, ‘mam ik ben wat later we gaan even naar Bakker Bart een broodje eten.’
Dit is zo’n blog waarin je beseft dat je jongste dochter ook toe is aan een eigen laptop.
Dit zo’n blog.
Dit is zo’n blog dat je blij bent dat je weer even in de zon mag liggen, het beste medicijn.
nb medical update…still the same, patience