Na lang wikken en wegen besloten het te gaan doen. Schrijven buiten de deur. Geen idee of ik het kan, maar ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben. Enige voorwaarde voor mij was, het moet dichtbij. Ik kan alleen schrijven over dingen die me raken, me kwaad maken, me laten lachen en voelen. De vingers gaan het makkelijkst over de toetsen als ik me “blont en blauw” erger zeg ik vaak of tot tranen geroerd ben.
Vanaf nu dus iedere dinsdag ook te lezen op Groningen Dichtbij:
‘T Wicht… in het Stadslicht.