Begon ik net lekker los te komen met mijn blogs, ineens alle inspiratie weg. Misschien wordt het tijd voor nieuwe ellende? Dat inspireert duidelijk zoveel meer dan nu het z’n gangetje gaat. Heel langzaam de berg weer op, zo ontzettend saai. Geen helse pijnen meer, geen interessante ingrepen, geen gruwelijke medische foto’s meer te tonen. Een totale block voor mijn inspiratie.
Waar moet ik over bloggen? Over langzaam de draad weer oppakken? Dat ik iedere dag tijdens het douchen een andere hoek van de badkamer schoonmaak? Dat ik een hele dag doe over de kamer te stoffen met zo’n ‘wonderdoekje’ die geen strepen achterlaat? Wat voor wonder die Hara raamwisser is? Of bloggen over mezelf? Nog meer aandacht voor die pijntjes en temperatuur verhogingen? Dat ik baal van mijn lijf, die me danig in de steek heeft gelaten. Dat ik ontzettend zat ben van mijn zeurklier die in toenemende mate opspeelt?
Of dat ik blij ben dat ‘de grenzen die gesteld worden ook worden gehandhaafd’ door onze nieuw premier. Ik word zo moe van die schijnbare ferme taal. Het werkt ook niet bij mijn dochters, maakt zelfs geen enkele indruk. Ik vind het dan ook werkelijk knap dat het de PVV leider wel is gelukt om hier 1.5 miljoen stemmen mee te winnen.
Of over de bevroren klont diepvries deelblokjes die mij eerder deze week compleet wanhopig maakte? Wat is daar handig aan? Moet ik van te voren uitdenken hoeveel blokjes we per persoon gaan eten? Moet ik die 6 blokjes die over blijven in een diepvrieszakje doen en weer in de vriezer mieteren? En dan te bedenken dat er misschien wel iemand is die de rest van zijn leven niet meer hoeft te werken, omdat hij de deelblokjes heeft bedacht. Maar wat moet je dan nog met je leven? Wat overtreft dan nog de deelblokjes.
Zou de uitvinder van de deelblokjes beseffen, dat hij mij over mijn block heeft heen geholpen?