De wereld aan haar voeten…

Stralend staat ze op het op het podium, mijn dochter cum laude geslaagd voor het VWO. Glimmend van trots zat ik in de zaal. Mijn hernia stak dwars door de ongemakkelijke klapstoel heen, maar al had ik dubbel geklapt moeten zitten niemand kreeg die glimlach van mijn gezicht. Prachtig om te zien, 67 jongeren klaar om het studentenleven te gaan beleven. Zo verschillend maar iedereen gerespecteerd elkaar, dat is misschien wel de kracht van deze groep. Ruim 94.% geslaagd, een geweldig compliment aan deze klassen en het Ubbo Emmius in Stadskanaal.

Ik probeer de meiden altijd mee te geven dat natuurlijk uiteindelijk het resultaat belangrijk is maar dat je het meeste leert van de weg er naar toe. Zoals Bert Visscher het recent treffend zei ” mislukkingen bestaan niet, dan is het hoogstens een geslaagd experiment”. Een 2, 3 of zelfs een 1 waar voor gewerkt kan je misschien wel meer leren dan een 9 of een 10. Maar het blijft zo verschrikkelijk knap hoe ze het heeft gedaan. En dan ook nog eens bij de beste 100 van de biologie olympiade waar 10.000 leerlingen aan meededen, maar de volgende ronde laten schieten omdat ze kiest voor de vakantie met haar vriendinnen. Dat zijn keuzes die je als ouder het loslaten zoveel makkelijker maken.

Haar mentor roemde haar profielwerkstuk en de prachtige prestatie op de Shell Eco Marathon. Wat misschien wel het meest bewonderenswaardig is dat deze prestaties in groepsverband zijn gemaakt. Door goed samen te werken behaalden ze een 10 voor hun onderzoek naar het verband tussen cholesterol en bloedgroep. “Geen wonder dat de faculteit geneeskunde jouw met open armen ontvangt! “, sprak haar mentor haar roemend toe.

U denkt misschien al lezend, ja ja, nou weten we het wel, maar als moeder wil je dit soort dingen wel van de daken schreeuwen. Ziet u hen, dat zijn mijn meiden. Ze groeien iedere dag. Het gaat niet om resultaten, het gaat niet om wat ze gaan worden. Maar dat ze vrienden hebben, zich gelukkig voelen en dat ze gezond zijn. Helaas hebben een aantal mensen in mijn omgeving zorgen, ernstige zorgen om hen die hun lief zijn. Het is niet vanzelfsprekend…

Het lijkt als de dag van gisteren dat ik daar zelf stond, met mijn diploma. Gisteravond werd er 67 keer gevraagd: “welke studie ga je doen?”. Sommigen nog een kleine twijfel, anderen wachten nog op een loting, of ze waren meer dan zeker van hun keus. Een keus die ongetwijfeld een groot deel van hun leven bepaald.

Ik kan niet wachten om het mee te maken, waar het leven haar brengt, ik reis op een afstandje mee om te zien hoe zij en haar jaargenoten langzaam de wereld openen, die aan hun voeten ligt…