Dat bedoel ik nou.

Ken je dat…dat je de weg even kwijt bent. De kaart met de juiste route is zoek.
Ken je dat…dat de tijd je dwingt om toch een richting kiezen, zonder dat je weet of het de juiste is.
Ken je dat…gewoon doorgaan en hopen dat iemand je de weg komt wijzen, terwijl je heel goed weet dat jij degene bent die de kaart moet maken.

Ken je dat…1001 dingen moeten doen, terwijl je maar tijd hebt voor 901, welke 100 laat je liggen?
Ken je dat…dat iedereen zegt dat je niet onmisbaar bent, dat het heus wel doorgaat zonder jou, dat je je geen zorgen moet maken.
Ken je dat…dat je daar juist verdrietig van wordt, want het gaat inderdaad door zonder jou.

Ken je dat…dat gevoel dat je dan denkt, waar maak ik me dan druk over?
Ken je dat…dat gevoel dat je  juist zo graag je druk wilt maken,  wellicht om niet zo te hoeven na te denken over..Ken je dat.

Ken je dat…dat je die wolk smeekt om nog even weg te blijven, zodat je nog even van het zonnetje kunt genieten.
Ken je dat…dat je zo graag even met je kop in het zand wil, of beter nog “met je hoofd onder water” zoals IOS het zo mooi zingt.

Ken je dat…dat je zo graag heel even de sleutel  van de wereld  vast zou willen houden, 1 seconde maar.
Ken je dat…gevoel had ik maar eerder, altijd die druk van de tijd.
Ken je dat…je vind dat je eigenlijk niets hebt te klagen, maar het toch doet?

Ken je dat…dat gevoel als iedereen A roept en heb ik de neiging om B te denken.
Ken je dat…mensen zeggen dat internet kil en onpersoonlijk is, dat digitaal contact niet echt zou zijn.
Ken je dat …vriendschap er soms zo ineens is .

Ken je dat…dat je zeker weet dat hoe groot de wolk ook is, dat hij altijd vanzelf weer wegwaait.
Ken je dat..als je het via het toetsenbord uit je hoofd laat vloeien, er vanzelf alweer een waterig zonnetje te voorschijn komt.

Ken je dat? Dat bedoel ik dus.