Bollie Blauw

Een tekenfilm met een blauw olifantje genaamd Bollie Blauw. Tel daarbij op een blond meisje, genaamd, Bianca Blauw met pieterig blond haar en afstaande oren en mijn bijnaam was geboren. Het was mede de reden waarom ik als klein meisje bij de Plastisch Chirurg belandde. Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis lag wist ik het, ik wil later in het ziekenhuis werken. Na de operatie moest ik nog zes weken een mutsje op, het ding had een wat pluizig, punkige uitstraling. Ik kreeg een tweede bijnaam, stekelvarken. Na 6 weken was het zover, de haren werden geknipt en de tijd voor oorbellen was rijp. Niemand die het nog zou durven om mij na naroepen, ik was er vol ingegaan denk ik.

Ik ging inderdaad werken in het ziekenhuis. De plastisch chirurg van toen bleek later de plastisch chirurg te zijn op het gebied van brandwonden in Groningen, hij is inmiddels al jaren met pensioen.
Of ik er last van heb gehad? Ik geloof het niet, wellicht dat ik daardoor nog altijd wat onzeker ben over mijn uiterlijk, maar wellicht is dat gewoon een vrouwending of hoort het bij me.

“Aanrijding met een persoon”, hoor je dan, terwijl je gewoon door gaat met de dingen die je doet. Nieuws, het komt pas binnen als het gaat leven, met een naam, een verhaal en die kwam.
Een tweet van een correspondent in Syrië met het aantal doden van die dag. Het nieuws met een trieste opsomming van 27 doden. Zij die wilden leven. Maar ook zij die besloot dat het genoeg was, de wanhoop, het moet vreselijk geweest zijn.

Ik ken die wanhoop in zeker zin, zag het van dichtbij. Het maakte me boos, verdrietig en opstandig. Maar soms kom je niet meer binnen, dan is de gedachte gevormd en niet meer om te buigen. Een blog waarin er teveel speelt, er teveel woorden zijn.

Pesten, in de vorm van uitsluiten, ik deed het ook. Zij was anders, viel buiten de groep, zat altijd alleen. Later dacht ik nog vaak aan haar terug, met schaamte aan mijn gedrag, waarom namen we haar niet op in de groep?
Verdrietig nieuws, het resulteert in massaal uiten, we doen het allemaal, ik ook. Ik lees vaak: “dit moeten we niet willen, dit nooit weer, etc”. Geraakt door het nieuws ga ik er ook zo in mee, in gedachten bij al die families en hun verdriet.

Maar zit het niet in ons? Ons als groep? Ons als individu?

Ik betrap me er zelf soms ook op zonder enige aanleiding een hekel te hebben aan iemand. Om vaak later te moeten bekennen dat ik er helemaal naast zat. Soms is een oordeel zo geveld vaak gebaseerd op niets. Een gesprek, je verplaatsen in een ander, laat me vaak het tegendeel zien en maar soms niet.
Maar we hoeven niet hetzelfde te denken, er niet hetzelfde uit te zien of elkaar allemaal aardig te vinden toch? Respect is datgene wat telt.

Ik kreeg de genen van de oren van mijn vader en gaf ze door aan haar. Zij heeft er tot op de dag van vandaag nooit geen last van gehad, zij straalt ermee.

Kwam ik er later toch achter dat het olifantje Bollie Blauw in Engeland gewoon Little blue heette…