“Ja hoor, het gaat wel”, zeg ik terwijl ik een glimlach zoek. Maar eerlijk is eerlijk, steeds vaker voel ik de tranen toch even zachtjes prikken. De moed erin houden terwijl mijn lijf steeds vaker roet in het dagelijks eten gooit. Het lukt me gelukkig om op veel dagen de zon te blijven zien, maar soms even niet. Dan is de energie gewoon op om er het beste van te maken. Terwijl ik altijd het positieve wil blijven inzien, hoe lastig dat soms ook te zien is, voor een geboren blauwkijker ;- )
Een aantal knappe koppen buigt zich intussen over het hoe en waarom van de buikpijn en het ziek voelen. Natuurlijk kan ik het niet laten mee te denken voor zover mijn kennis rijkt. Ik zal in dat opzicht zeker een onmogelijke bemoeial patiënte zijn. ;- )
Maar er lijkt gelukkig nog steeds energie vrij te komen. Een soort van vechtmodus, er het beste van maken, focussen op andere dingen. Dankzij voortschrijdend inzicht zal er uiteindelijk wel een verklaring komen, of liever nog knap ik gewoon weer op. Intussen probeer ik daar waar kan een bijdrage te kunnen leveren op het werk, want het is zeer frustrerend om niet gewoon mijn gang te kunnen gaan. Tot overmaat van ramp veranderde mijn laptoppie ook nog in een laptobbie. Ineens staarde ik naar een stralend blauw scherm, maar dat was alles behalve een glansmomentje laat ik maar zeggen. Een donderbui barste weer los, vast ook hormonaal aangedikt. Maar gelukkig erger ik me nog aan heel veel meer, dat is een goed teken. Nieuw blog is al in de maak over de schaal van dichter…
Maar ook al zie ik de zon door al het eindeloze gekwakkel niet ieder moment. Ik voel haar gelukkig nog wel.
