Brainstormen over social media in de zorg
Gisteren was het zover, de aftrap, bestuurders, communicatie- en zorgprofessionals kwamen op initiatief van de Twitterkliniek en gehost door het Martini Ziekenhuis bijeen, om te brainstormen over social media in de zorg. Best lastig nog, angst wellicht om de belangrijke privacy regels in de zorg te overtreden. Maar ook angst om de controle te verliezen, wat als……. ? “Wat als er patiënten of werknemers negatief zijn? Dan leest iedereen het”. Maar je kunt dan toch ook werken aan een oplossing en die kan ook dan iedereen lezen? Neem “de warme douche” een programma item bij trosradar, gratis reclame simpelweg door een goede service te verlenen door klant gericht te werken. Afgezien of je als zorgprofessional nu wel of niet actief bent in de sociale media, de meningen over jou als hulpverlener worden toch wel gegeven. Maar willen we dat nu juist niet graag horen? Houden we daarom niet al jaren tevredenheids onderzoeken met ingewikkelde enquêtes? Waarbij je je overigens van afvraagt, hoe eerlijk de mensen die invullen.
Angst
“Maar een negatieve reactie blijft langer hangen dan 100 positieve”.Ik denk dat de gemiddelde zorgvrager prima in staat is een negatieve reactie naar waarde te wegen. Ik zie ook steeds vaker dat een negatief twitterbericht soms al heel snel “gecorrigeerd” wordt door anderen. Maar ondanks deze angst zagen de meeste aanwezigen vooral de meerwaarde van de social media, ook in de zorg. Maar “we” zijn nog zoekende naar de doelstellingen en naar de grenzen. Wat wil je bereiken? Marketing, preventie in de vorm van coaching, nazorg, delen van kennis met vakgenoten, evaluatiemiddel, netwerken of daadwerkelijk 1 op 1 hulpverlenen? Vanzelfsprekend kwam de vraag “en wie betaald dat allemaal?”ook voorbij. Maar dat het een laagdrempelige manier is om contact te leggen tussen een zorgvrager en een hulpverlener, dan wel met een hulpverlenende instantie en of onderling, daar lijkt iedereen het wel over eens te zijn. Ik denk ook dat het verschil tussen e-health en social media uiteindelijk ook duidelijk werd. Bij de eerste bepaald de zorginstelling de manier van communiceren, de voorwaarde voor gebruik, de beveiliging etc. Bij de laatste is de zorgvrager de eigenaar. Maar ze raken elkaar natuurlijk wel en zijn uiteindelijk onderling verbonden.
Blauw ontmoet wit.
De bijdrages van Eric van Zuidam, plv korpschef politie Groningen en voorlichter Anthony Hogeveen ook van politie Groningen waren dan ook meer dan welkom. Vooral de boodschap “angst is een slechte raadgever” bleef bij mijn hangen en het “bottum-up”principe. Social media gebruik van bovenaf opgelegd werkt niet. Het bottum-up principe zie je nu ook langzaam in de zorg opbloeien. Het zijn de pioniers en wellicht ook de extroverte mensen, die als eerste aan de slag gaan. “Twitteren is net als leren zwemmen”, zoals Eric van Zuidam, het zo treffend zei. Het kost even moeite en doorzettingsvermogen.
Maar het uiteindelijke voordeel van social media voor de professionals op de werkvloer is volgens mij een extra communicatiemiddel die je kunt gebruiken bij het uitoefenen van je vak.
Want in de relatie hulpverlener <-> zorgvrager is communicatie essentieel. Samen moet je de uiteindelijke hulpvraag vaststellen en daarbij de passende zorg zoeken en aanbieden, vervolgens uitvoeren, monitoren en zondig bijstellen en altijd evalueren. De hulpverlener die niet uitblinkt in communicatie in de spreekkamer of aan het bed, zal dat ongetwijfeld ook niet doen via andere kanalen, social media is geen wondermiddel. Maar wellicht biedt social media dan juist een uitkomst om je professionaliteit qua vakinhoudelijke kennis extra te kunnen benadrukken. Ik vond de uitspraak van Anthony Hogeveen ook erg treffend “If you can’t beat them, join them” ook mooi. Een treffend voorbeeld van foto’s van een plaats delict, die al verschijnen in de sociale media op het internet, voordat überhaupt een recherche team is geformeerd. Het is een snel medium, dus kun je daar maar beter gebruik van maken.
Als één schaap over de dam is….
Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Tegen de stroom in zwemmend kun je niet meer rustig om je heen kijken, maar moet je al je energie inzetten om überhaupt met je hoofd boven te blijven. Je kunt volgens mij beter meedeinen op de al bestaande stroom, ondanks dat je niet precies weet waar je uit gaat komen. Al meedeinende, kun je leren van de andere dobberaars om je heen en kun je wellicht nog wat bijsturen naar je eigen richting
Ik ben blij dat ik gisteren weer even uit mijn comfort zone ben gestapt. Best eng dingen te doen, die je nog nooit eerder deed. Leuk om gezichten nu in het echt te zien, maar veel te weinig tijd om met iedereen van gedachten te kunnen wisselen. Want niets is leerzamer te luisteren naar de visie en ervaring van een ander. Maar ik ben zo blij dat ik de sprong in het twitterwater eerder durfde te maken en ik drijf nog steeds zonder in het bezit te zijn van een twitter diploma. Ik hoop dat vele zorgprofessionals, net als ik de sprong in het diepe durven wagen. Inhoeverre je jezelf bloot geeft? Dat bepaal je helemaal zelf.
