Home

Daar lig ik weer even, darm in de knup. Onverwachts verplicht even niets kunnen doen.

Gewicht
Zorgen, ze verdwijnen nooit. Het hoort bij het leven. Zo’n periode dat velen om je heen dierbaren verliezen. Zorgen voor een ander, je doet het vanzelfsprekend. Maar ineens is het daar, die last op je schouders die je meedraagt en soms zo graag even niet meer wil voelen. Dat je denkt, ik bel even niet. Ik neem even een andere route en dat je dan daar weer een schuldgevoel over hebt.

Berg beklimmen
Ineens  na een heerlijke week “even de kop in zand” zijn er de tranen. Weglopen helpt niet. Als anderen door ziekte zichzelf niet meer zijn, de herinneringen vervagen en hun stemmingen een vlakke lijn worden. Dan begint voor de omgeving het fietsen tegen de berg op en dan ben je blij met ieder plat stukje. Even op adem komen want ik vrees dat het nog een hele lange weg is. Ik kan die ander alleen helpen als ik zelf kan blijven fietsen. Zo nu en dan even kan afdalen. Kiezen voor mezelf, maar hoe doe ik dat?

Irritant kreng
Al jaren heb ik last van een IBS, (Irritable Bowel Syndrome). Wat in  mijn ogen nog steeds betekent dat de dokter zegt: ” we weten het niet”. Uitermate frustrerend voor een wetenschappelijk ingesteld iemand als ik.  Er moet toch een logische verklaring zijn waarom ik zo nu en dan plat moet door buikpijn, 2 vingers naast de navel en dan 1 omhoog. Een galsteen, blinde darm, verzin in godsnaam iets zou ik zeggen zodat het eruit kan. Maar de maagdarm arts speurde de darm al eens nauwkeurig af. Geruststelling volgde toen, maar dan ga je naar huis met een folder: leefadviezen m.b.t. prikkelbaar darm syndroom. Een folder waar ik toen deels herkenning in las maar deels ook helemaal niet. Ben een apart geval dus 😉 Naast de goed bedoelde voedingsadviezen stond erin dat stress vaak negatieve invloed heeft. Goh, verassend 😉

Ordenen van de letters
Maar wat is stress? Zijn zorgen die gemiddeld iedereen in meer of mindere mate meemaakt in zijn leven stress? De laatste tijd weer meer last van mijn darmen nadat het jarenlang goed ging. Misschien willen mijn darmen me zeggen dat ik het rustiger aan moet doen? Hmm daar geloof ik niet zo in. Rust roest. Maar ik weet wel dat ik mijn schouders vaker moet ontlasten. Een ander doet dat door  te sporten, eten, praten, de sauna etc. Bij mij verdwijnt er bij het aanraken van iedere letter op het toetsenbord weer een onsje van mijn schouder.

De lijn
Kiezen voor jezelf. Accepteren dat je de problemen voor een ander niet altijd kunt oplossen. Het verdriet niet kunt wegnemen. In mijn werk kan ik het wel gek genoeg. Privé moet ik deze techniek nog beter onder de knie krijgen. Maar volgens mij begin ik het kunstje te snappen. Het is volgens mij een lijn die je laat zien: tot hier en niet verder. Alleen die lijn is nog niet altijd even zichtbaar. Als er iemand van het type is: “Nait soezen, maar an pakk’n” dan ben ik het. Maar misschien zou het helpen als we elkaar die lijn iets vaker laten zien?

Lachen voor de buitenwereld
Vraag een gemiddelde voorbijganger hoe het gaat en je hoort altijd “goed”. Maar is dat altijd zo? Of zijn we bang dat we anders zeuren. Immers er is altijd iemand die het minder heeft dan jij. We moeten vooral dankbaar zijn. We vertellen elkaar graag hoe gezellig het weekend wel niet was. De paasdagen zijn weer één en al vrolijkheid is en kerst was prettig als altijd. Terwijl juist voor zij die alleen staan of het moeilijk hebben deze dagen zo lastig zijn. Fouten maken is not done.  Succes is geluk?

They, them and than I.
Of wellicht kennen we allemaal wel eens tijden dat we iets minder zeker zijn over onszelf. Of ben ik de enige, nee toch? Ik kan gelukkig weer overeind. De darm is bijna uut de knup. Het colon ascendens heeft zijn deel weer gehad en de afdaling kan beginnen. Even op adem komen en de zon komt weer door. Zou ik het dan toch nog leren? Genieten van wat ik wel heb…Of moet ik domweg vaker even geduld hebben. Soms denk ik wel eens: “Ik denk te veel na”. Ben ik nog blond ook, kun je nagaan. Ik ga de lijn in ieder geval nog eens flink onderstrepen zodat deze duidelijker zichtbaar wordt. Just me, myself and I moet ik vaker leren, maar het moeilijkste wat er is, vind ik. They, them and than I…that’s just me. Soms moet ik even ontgrendelen…

One thought on “Als zorgen een last worden

  1. Hoi Bianca, ik volg je al een poosje op twitter en vind je tweets leuk, maar ik heb nu je blogjes gevonden en die zijn zooo herkenbaar. Dank je wel voor het delen. Het helpt me en ik geniet ervan! Groet van Annemarie

Reacties zijn gesloten.