Ze komen voorbij of je het nu wilt of niet, lijstjes. Een top 5, top 10, we gaan zelfs door tot de top 2000. Echt spannend hoor wat er op 1 staat, man heb er maagpijn van. Vervolgens de overzichten, wie deden het goed, maar wie vooral niet, wie overleden er. Helaas heb ik daar geen overzicht voor nodig. Degene te moeten missen, die mij misschien wel het beste begreep, dat voel je iedere dag. De één wilde nog zo graag, maar zijn lijf was op. De ander zijn hoofd haperde. Beide zijn me lief, maar in bepaalde zin nam ik afscheid van beide. De rollen zijn definitief veranderd. Niet langer verzorgd, maar nu in een zorgende rol voor velen om mij heen. Natuurlijk doe je dat, zonder er bij na te denken. Omdat je het beloofd hebt, omdat je het vanzelfsprekend vindt, omdat je van ze houdt. Maar soms…dan zou je willen dat je de zorgen even weg kon zetten, even achteroverleunen. Maar ja zo zit het leven niet in elkaar.
Beter 1 ding doen dan 10 goede voornemens
Als de lijstjes en overzichten geweest zijn dan komen de goede voornemens. Eigenlijk het meest zinloze wat je kunt doen, nadenken over voornemens. Er zit ook iets onlogisch in, alsof het nooit goed is zoals het is? Moeten we de dingen domweg niet anders gaan doen als we ontevreden zijn of het anders willen? “Als je doet wat je altijd al deed, krijg je wat je altijd al kreeg”, zei ooit eens een goede vriend tegen mij. Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is het enige wat werkelijk iets veranderd.
Zou mooi zijn als je de klok een uurtje terug kon zetten op sommige momenten, zodat je nog invloed zou hebben op de gebeurteniss die volgden. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor een paar oude en jonge vrienden om mij heen, maar voor het gevoel is er geen onderscheidt.
Nu
Ik ben wel klaar met het blikken achterom. Mijn voornemen, meer leven in het nu. En de toekomst? Daar moet je het domweg mee doen. Op bepaalde zaken heb je invloed, maar veel vaker kun je niet anders dan gewoon te accepteren wat de uren met zich mee brengen. Je hebt alleen invloed op je eigen gedrag. Leven is in mijn ogen, in het ritme blijven van alle dag, wat er ook gebeurd. Zolang wij die kerstmeuk blijven kopen met z’n allen en een rollade eten met de kerst eten, heeft de slager te eten. Ons ontbijt geeft de bakker zijn dagelijks brood. Angst verlamd alles. Ik tweette het al vaker “Angst is mar veur eben, spiet is veur altiet”, zo waar en zo mooi gezongen door Daniel Lohues.
Ondanks de tegenslagen, de zorgen en de haperende gezondheid stop ik 2011 in een mooi lijstje. Want het liet me zien, dat de toekomst inderdaad in de jeugd zit. Want voor zo’n stel geweldige meiden, wil ik niet anders dan een moeder zijn, die ondanks alles weer geniet, tweet, werkt etc, maar bovenal een moeder die weer lacht. Ook al onbreken de tranen daarbij soms niet, maar dat is niet erg, zij weerspiegelen het liefhebben wellicht het meest.
Vrouwen, zeker blonde van 40, zelfs zonder baarmoeder, zijn nog altijd in de weer met springende eieren in de stokk’n en met enige regelmatig loopt ze weer door het huis heen te mokk’n. Maar dit wicht doet het jaar 2011 nu heul snel dicht. Gelukkig zijn er altijd vrienden om me heen, ik gun iedereen er minstens één.
Mooi 2012, moak d’r wat van.
We zien wel welke kleuren er weer verschijnen…