Gisteren was het 14 jaar geleden dat ik schreeuwend riep waarom ik in godsnaam zwanger was geworden tijdens het wegpuffen van de weeën. Ze hadden me wel even mogen waarschuwen op de bijsluiter dat dit de bijwerking was een zwangerschap, zo’n bevalling. Maar toen Lieke een paar minuten later op mijn buik lag, tevreden sabbelend op haar vingers en mij aankeek met hele heldere oogjes, wat ik alles vergeten. Vanaf het eerste moment dat haar warme lijfje op mij lag had sloot ik haar in mijn hart. Een onvoorwaardelijk houden van je kind, tot op de dag van vandaag.
De krampjes, de eerste lach, het eerste stapje, het eerste woordje, leren fietsen, leren lezen, het eerste huiswerk, iedere dag zie ik haar eigen ik groeien. Steeds vaker is mijn mening niet meer haar mening en zo hoort dat ook.
Gisteren is ze veertien jaar geworden, ze straalt, zoals ze al 14 jaar straalt. Al 14 jaar mij trots en dat zal ze altijd blijven.
Lieke kan maar wat trots zijn op haar moeder die zo’n toegewijde blog over haar weet te schrijven. Cadeautje om niet te vergeten denk ik zo!
Dank je wel, maar met zo’n dochter gaat het schrijven van zo’n blog vanzelf.. En dank v tip. Ik zal hem uitprinten voor haar plakboek.