14

Afgelopen vrijdag werd ze 14 jaar, mijn meisje.
Veertien, die leeftijd herinner ik me nog zo goed.
Ik herken alle gevoelens zo, alleen nu ben ik de moeder.

Trots aan de lijn als zij de bal een prachtig mooie voorzet geeft.
Trots zwaai ik haar uit, als zij op haar stoere fiets de donker kou in fietst.
Trots breng ik haar een kopje thee, als zij de boeken op haar buro heeft liggen.

Ik zwaai even naar haar vriendin die gezellig “een bakje mee drinkt” via skype.
Een sociaal leven en prachtige cijfers op school. Een groot geschenk, enkel en alleen te danken aan haar geweldige inzet. Als ik haar ’s avonds soms even lekker op de rug kriebel en dan even later naar beneden loop rolt er soms een traan van geluk. Ik hoor mezelf soms praten, een zeurende en ietwat overbezorgde moeder maar ook zo beseffend dat ze het zo ontzettend goed zelf al kan.

Ik schreef het onlangs nog op: “Tranen van geluk, ze rollen, vanaf dat moment dat ze op je buik liggen, het meest kostbaarste bezit ooit. Maar in die 1 seconde ben je ook direct de meest kwetsbare persoon op aarde geworden. Als een moederkloek wil ze je beschermen tegen alles, maar je weet ook dat je ze daarmee zou verstikken.”

Loslaten, een proces van continu de afweging maken. Kan ze het, wil ze het, is het goed voor haar, kan ik het…? Want als moeder gun ze alles, alles voor de lach op haar gezicht. Leven is ervaringen op doen, keuzes maken, maar ook fouten maken. Zeker als moeder denk ik regelmatig: “maakte ik wel de juiste keuze? “

Later zullen we het weten, als we het er nog eens een keer over hebben. “Mam, weet je nog toen? “.
Ik kan niet wachten, iedere dag wordt ze meer zij en minder mij….
en zo hoort het.

You are so beautiful….