Daar gaat ze, vrolijk fietsend de donkere morgen in op weg naar school. Dan voel je als moeder ineens hoe groot ze is. Haar tas zelf gepakt, pinpas, ze redt helemaal zelf. In mijn beleving was het gisteren dat ze in mijn armen lag met haar duim in de mond, zo tevreden. Ik weet de dagen nog goed, dat ze ziek was, het zat haar niet mee de eerste jaren, maar lachen deed ze altijd. Het blijft bijzonder dat oergevoel, als je kind ziek is, als een leeuwin vocht ik voor haar. Ik weet zeker dat de artsen en de verpleegkundigen daar me wel eens zat waren ; -)
En nu straalt ze al jaren, op het voetbalveld hebben de jongens het nakijken en springt ze met gemak 1.35m hoog. De wereld ligt aan haar voeten, het is nog even zoeken in welke wereld ze thuis hoort. Het liefst hield ik haar nog lang in de kinderjaren, onbezorgd. Maar daarmee zou ik haar ook zo ontzettend veel ontnemen. Dus loslaten is het grootste cadeau wat ik haar kan geven.
Mijn meisje, steeds meer een jonge vrouw, morgen wordt ze dertien. En dan ik ben zeker weten de meest trotse moeder op aarde.
Leuk stukje! Herkenbaar. Een hele fijne dag gewenst voor je dochter! (En voor jou)
🙂
’t wicht van ’t wicht is alweer 13… leuk beschreven, gefeliciteerd en veel plezier vandaag!