Gek, ik was gisteren haast nerveuzer dan afgelopen maandag toen ik voor de camera´s van RTV Noord zat en toen waren de zenuwen al groots. Neem van mij aan, ik vind het zoveel makkelijk om iets voor een ander te organiseren dan zelf het onderwerp te zijn van een feestje. In dit geval mijn 12.5 jarig jubileum bij het Martini Ziekenhuis. Afgelopen oktober was het eigenlijk al zover, maar aangezien ik me toen nog `lag aan stellen` op het herstelbed thuis : – ) vierden we het gisteren.
Toen ik mijn eerste stappen op het brandwondencentrum zette was ik zwanger, van nu inmiddels een 12 jarige, meer dan mooie dochter. Afgelopen week hield zij haar spreekbeurt over…. het ziekenhuis.
Daar zat ik dan, op `mijn´ brandwondencentrum, tussen de collega´s te luisteren naar prachtige, maar ook verlegen-makende lovende woorden en een meer dan mooie presentatie, in elkaar gezet door mijn collega´s. Gewoon even gezellig bij elkaar en als afsluiting een gezellig etentje met de naaste collega´s. Geloof mij, ik pinkte weer es een traan weg, toen ik nadat mijn collega´s me zo in het zonnetje hadden gezet, naar huis reed…
Ruim twaalf jaar herinneringen kwamen voorbij. Noem een voor- of achternaam en ik weet bijna altijd het nog ontbrekende deel van de patiënten van de afgelopen jaren te noemen, ze varieerden van 0 tot 100 jaar. Zo veel geleerd, zo veel indrukken, maar ook veel gelachen, veel gewerkt maar altijd reed ik met plezier naar Groningen. Ook helaas afscheid moeten nemen van een aantal dierbare collega´s, denk nog zo vaak even aan ze. Anderen kregen kinderen, gingen trouwen, maar ook scheiden, promoveren, ons team is altijd in beweging, jong, oud, mannen, vrouwen, dat maakt het werken in dit team juist zo leuk. En dan ben ik nog maar een broekie in het team, respect voor degenen die er al 25 jaar en langer op hebben zitten.
Maandag met veel plezier weer naar Groningen, dank jullie wel team.
