Na een volle week mist is er ineens de zon. Geen heldere, maar een mooi waterig zonnetje kleurt de bomen zacht. Het past precies bij hoe ik me voel. Waterige ogen, maar warm van binnen bij de herinnering.
Als je iemand moet missen, gaat voor de mensen die wat verder weg staan, het leven gewoon door en dat moet ook. Zij stappen na de plechtigheid dankbaar naar buiten, de lucht van het leven weer opsnuivend. Voor degene die alleen achterblijft staat het leven letterlijk stil. Voor ons, degenen die dichtbij staan belangrijk om dat nooit te vergeten.
Vandaag brachten we je voor de laatste keer weer thuis, hier in Gasselte, waar je hoort. Het is confronterend om je naam dan nu daadwerkelijk te lezen, mooi gegraveerd in steen. Een mooie plek, in de zon, nog steeds dichtbij. Even dacht ik dat ik je kwijt was, maar de herinnering aan je lach, je humor, je wijsheid en je ongelofelijke levenslust, die zal ik altijd bij me houden. Nu lach ik nog met tranen als ik aan je denk, maar de tijd zal dit veranderen in een dankbare lach, dankbaar dat ik ruim 25 mooie jaren met je had.
Mooi!