Dag lieve Rens
Bijna vakantie, ik open nog eenmaal mijn mailbox, beantwoord nog wat laatste mailtjes en zet mijn afwezigheidsassistent aan. Een soort symbolische afsluiting van de afgelopen hectische maanden en voorbereiding op dat wat nog komen gaat. Later die avond hadden we afgesproken een besluit te nemen. Wat te doen met de vakantie? Ik pak mijn telefoon om wat informatie te zoeken, wat kan helpen bij het nemen van een besluit. Het duurt even voordat het tot me doordringt, als ik op RTV Noord lees: In memoriam Rens van Stralen. Ik voel de tranen wellen, je was zo’n mooi mens.
Zo’n 10 jaar geleden leerde ik Rens kennen. Ik zat nog niet zo lang op twitter toen ik het account @Rensdemens voorbij zag komen. Ik drukte op volgen en dat was het begin van een hele mooi vriendschap. Rens bood direct de helpende hand: “Natuurlijk moet je een ook account aanmaken voor het brandwondencentrum.” Niet lang daarna kwamen we elkaar tegen bij RTV Noord en diverse evenementen. Ieder keer als ik Rens had gesproken kwam ik steevast thuis met een aantal nieuwe apps op mijn telefoon die Rens er al even opgezet had. “Snapchat, Bianc, dat is leuk.”.
Toen we niet veel later op vakantie gingen, meldde ik me alvast af op snapchat. “We hebben geen WiFi op de camping Rens”. Maar Rens zou Rens niet zijn als hij daarvoor geen oplossing had. Een uur voor ons vertrek werd een pakje bezorgt. Via de ultieme tip van Rens, vertrokken we met onze eigen mobiele wifi mee.
Nadat Rens mij met enige regelmaat bij RTV noord had rondgeleid hadden we afgesproken dat ik hem het nog een keer brandwondencentrum zou laten zien. Maar het liep anders dan verwacht. Rens liet me weten dat hij in ‘mijn’ ziekenhuis lag. Ik bedacht me geen moment, en liep direct naar beneden. Even later zaten we samen te snotteren, het was zorgelijk, maar nog niet duidelijk hoe zorgelijk. Je voelde je gelukkig al wel weer een stuk beter maar je zat daar maar op dat bed. ‘Kom op, we gaan koffiedrinken.’ Maar ik mag het ziekenhuis niet uit.’ Doen we ook niet. Het was de eerste van een aantal unieke koffiemomenten in mijn kantoor in het ziekenhuis. Van de nood een deugt maken dat kon Rens als geen ander.
Wat ben ik blij dat ik je thuis nog heb kunnen opzoeken en dat ik jouw Christa nog heb ontmoet. Wat een prachtig gezin, en wat zullen ze trots op je zijn en jij op hen. @RensdeMens, zo positief, behulpzaam en aardig. Altijd de toekomst en het nieuwe omarmend. Als iemand het had verdient om 100 te worden en nog heel veel nieuwe media technische ontwikkelingen mee te maken, dan was Rens het.
Wat zal het gemis oorverdovend groot zijn voor je gezin, familie, vrienden, en je collega’s van RTV Noord. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en ben heel dankbaar dat ik jullie Rens ook een beetje heb mogen leren kennen.
Dag lieve Rens, we ‘snappen’ nog, voor altijd verbonden…
