Niemand heeft het gelukkig voor het zeggen, maar wat lijkt het me gruwelijk om mee te maken, vasculaire dementie.
Dat de wereld om je heen heel langzaam veranderd in een wazige omgeving waar ieder logisch verband lijkt te ontbreken. Je niet meer voor jezelf kunt zorgen, niet meer weet hoe je het koffiekopje naar je mond moet brengen. De nacht die dag wordt, je lijkt steeds meer een hele andere taal te spreken dan de wereld om je heen.
Dus probeerde we toch van ieder kopje koffie nog een mooi moment te maken.
Soms lukte het, soms niet.
Ze haalt boos naar me uit, pure onmacht als ik niet begrijp wat ze me wil duidelijk maken. Nadat de boosheid is gezakt kijken haar ogen me vol verdriet aan en is er weer de blik van herkenning.
Een andere keer kunnen we erom lachen en proberen we via het spelletje hints erachter te komen wat ze me wil vertellen. De opluchting en blijdschap als het haar lukt me duidelijk te maken wat ze wil zeggen …onbetaalbaar.
Van een beetje onhandig en moeilijker uit de woorden komen tot totaal afhankelijk van zorg, opgesloten in je eigen brein terwijl je geheugen er nog is.
Klote dementie…
Ik weet niet wat je nog hoorde, voelde of dacht maar wat zal je moe zijn geweest. We konden niet anders helpen dan er gewoon te zijn, dag en nacht, samen moe.
Nu eindelijk rust, het is goed zo.
Dank je wel voor alle mooie herinneringen die je achterlaat.
Ik herinner jou
maar niet in sombere dagen.
Maar ik herinner je in stralende zon,
Hoe je was toen je alles nog kon.
Je hield van paars…
Mooi…..echt mooi….
Hallo Bianca,
Ik heb je verhaal gelezen en ik maak er uit op dat ging over de tante waarover je me laatst vertelde toen ik om een foto van je ouders vroeg.
Ik begrijp tevens uit dit verhaal dat ze overleden is. Gecondoleerd hiermee. Ik vond het en aangrijpend verhaal en ik hoop dat jullie vrede kunnen hebben met het feit dat ze overleden is. Ik wens jullie nog heel veel sterkte!
Groeten, Ellen Rolf
Dank voor de aardige reactie.
Dank je wel.