Als Dries mij nu had gezien, snotterend achter het toetsenbord had hij ongetwijfeld iets gezegd waardoor ik zou moeten schateren van het lachen. Dries had als geen ander de skills om het leven te leven zoals het kwam, een echte professional in het ophangen van de slingers. Vandaag had je gewoon 59 jaar oud moeten worden, met in je armen je pasgeboren kleinzoon, dat had ik je zo ontzettend gegund…
Ik was denk ik 16 jaar oud toen ik Dries en Carolien leerde kennen, want wie Dries zegt, zegt automatisch ook Carolien. De avonden als oppas van jullie kinderen zal ik nooit vergeten en een paar jaar later, onze nog altijd memorabele vrijgezellenavond in de Kruimel. Een grotere tegenstelling tussen mij en Dries was er waarschijnlijk niet. Dries had zijn glas altijd halfvol en was een meester in het leven vieren. Samen met Carolien een kei in ondernemen, kansen zien maar vooral gewoon doen, nooit bang om te vallen. Zet mij daar tegenover als het super serieuze meisje die áltijd keurig haar huiswerk deed . Vol bewondering keek ik altijd hoe gemakkelijk Dries met iedereen om ging en hij de grap al op zijn tong liggen, voordat ik überhaupt kon knipperen met mijn ogen.
Bij sommige mensen ben je gewoon thuis, die vallen als een warme deken om je heen en zorgen dat je lach vanzelf tevoorschijn komt. Zij laten je even genieten van het nu, dat kon Dries als geen ander samen met zijn Carolien.
Toen het plan ter sprake kwam dat we jullie huis gingen kopen was er dan ook geen moment twijfel. Totdat de realiteit ineens keihard binnendrong en je ernstig ziek bleek te zijn. Maar ook toen stopte je niet met leven. Toen we nog geen drie maanden geleden samen aan de keukentafel zaten, proostend op jullie en ons nieuwe huis hadden we dit nooit kunnen bedenken, zo snel…
Het voelt als een troost en voorrecht om te wonen op deze plek, helemaal passend bij ons en te weten dat jullie nog één keer konden doen waar jullie goed in zijn, kansen zien en gewoon doen. Toen ik een paar weken geleden een appelkoek bij jullie nieuwe huis naar binnen schoof, was het me helemaal duidelijk, dit is weer het huis van Dries en Carolien, alsof jullie er al jaren woonden.
Terwijl ik tik bungelen nog steeds de tranen, maar het is tijd om mijn tranen te drogen. Je had me allang ‘n oplawaai gegeven. Mijn glimlach is dichtbij en verschijnt vanzelf als ik aan je denk. Ik haal heel diep adem en ik weet zeker dat ik nooit je innemende stralende lach zal vergeten, wat was je ‘n geweldig mooi mens. Iedere ochtend als ik de gordijnen open doe dan zie ik – jullie Kruimel- , het symbool voor het vieren van het leven. Dus ik ga niet meer uitstellen, maar nu leven, vandaag.
Het was afgelopen week bij je afscheid troostend mooi om te zien hoe geweldig geliefd je was in het dorp, bij je vrienden, familie en gezin. Je zus die jouw woorden zo treffend mooi met ons deelde, zo passend bij jou. Zoals beloofd zullen we Carolien en de kinderen helpen de slingers weer op te hangen. Maar ik denk dat ze weinig hulp zullen nodig hebben, want jij hebt ze – het leven – als geen ander geleerd, wat zal je ongelofelijk trots op ze zijn en zij op jou.
Dag lieve Dries, proost…
