Het contrast is zo groot…zoveel moois om mij heen maar intussen zoveel ellende in de wereld. Tastbaar verdriet, zichtbaar in vele ogen, te zien aan de indrukwekkende beelden. Een intens verdrietige thuiskomst van velen met de grootst mogelijke respect, gedragen op vele schouders. Volledig zinloos bloedvergieten, zoveel doden en het geweld houdt maar niet op. Niet alleen hier en nu maar op zoveel plaatsen in de wereld.
Het raakt me meer dan ooit, zorgen voor morgen. Het lijken haast onvoelbare aantallen te worden. Een paar honderd hier, een paar honderd daar. Daarom zo belangrijk dat de verhalen verteld worden. Het zijn geen getallen, maar vaders, moeders, zonen, dochters, zij die midden in het leven stonden.
Op andere plaatsen zijn zij slachtoffer die nauwelijks meer anders kennen dan dood en geweld om zich heen. Hoe op te lossen vraag ik me af terwijl ik op het strand zit. Bijna zorgeloos vullen de dagen zich hier, maar te midden van het bijna tastbare grote verdiet en het meeleven, lijkt het alsof de vakantie er niet toe doet. Maar misschien beleef ik hem wel bewuster dan ooit en besef ik het belang van gewoon tijd doorbrengen met de mijnen.
Mijn ogen voelen tranen als ik de krant lees. Ver weg van alles voelt het toch dichtbij, ook via de sociale media. Ik lees de beelden van zij die hun werk doen midden tussen de dood en en geweld. Groot respect voor hen. Ook het belang van de journalistiek wordt weer onderstreept. Terwijl correspondenten wegbezuinigd worden, juist in een tijd dat ze belangrijker zijn dan ooit. Nieuws is niet gratis, koop dus een krant! Journalisten zijn de ogen en oren van de democratie. We zien de gevolgen als de vrije pers in het gevaar komt. Het is de eerste vakantie dat de meiden de krant echt meelezen. Het maakt me verdrietig en machteloos tegelijk dat ik ze niet meer kan beschermen tegen de grote wereld om hen heen. Maar tegelijkertijd ook trots hoe ze er mee omgaan. Invoelend medeleven zonder hun eigen levenskracht te verliezen. De jeugd heeft de toekomst nog steeds, ook nu. Aan ons volwassenen om met alles in ons de geschiedenis niet te laten herhalen. Geen oorlog, op geen enkele manier. Het is nooit de oplossing.
Hoe wel? Ik heb ook de oplossing niet. Maar zeggen wat je voelt, denkt en wilt en verwacht en op je strepen staan zoals onze minister Timmermans dat zo prachtig oprecht en krachtig deed is in iedere geval de eerste stap. Ook leerde ik altijd inleven in de ander. Waarom doen iemand wat die doet? En bij onaanvaardbaar gedrag? Buitensluiten, op de trap zitten en pas weer binnenkomen als je normaal doet. Maar intussen zijn er nog zoveel vragen waar geen antwoorden op zijn.
En nee ik ben niet zo naïef dat ik geloof in wereldvrede. Grenzen verleggen, geloof, macht, het heeft altijd nog tot conflicten geleid. Kijk maar eens wat voor reacties de voorstellen voor grotere provincies opleveren. En ooit mijn blik gezien als iemand mijn territorium binnentreed en mijn met trots gebouwde zand gepruts op het strand met voeten betreed? Het “mijn, wij” tegenover het “zij” zal er altijd zijn, maar de kunst is elkaar te respecteren, daarvoor hoef je elkaar echt niet lief te vinden. Een strijd is zelfs niet erg zolang het maar zonder geweld gaat, want vuur met vuur bestrijden heeft nog nooit gewerkt. Het zorgt voor diepe wonden met blijvende littekens.
