Wat een moed. Een noodsituatie oefenen. Dat deed ik gisteravond met de collega’s in het ziekenhuis. Oefenen voor als het mis gaat. Wat als we ineens heel veel gewonden moeten opvangen, hoe organiseren we dat. Toen ik het ziekenhuis uitliep en thuiskwam en de gezichten op de bank zag besefte ik direct, er is iets aan de hand en dat is geen oefening. Het was net op het moment dat de beelden werden uitgezonden. Vol ongeloof en medeleven heb ik de rest van de avond het nieuws rondom de gebeurtenissen bij de NOS gevolgd.
Ongeloof dat hoogleraren, psychiaters, zogenaamde experts, zo snel op basis van zo weinig informatie “even” een profiel van de verdachte schetsen. Psychologen die weten te vertellen hoe het gaat met het personeel van de NOS, nu, vandaag, morgen en volgende week. Politici die zich beklagen dat de NOS niet eens kan uitzenden. Alsof een supermarkt gewoon open blijft waar een overval plaatsvindt.
Mensen die roepen hoe zoiets kan gebeuren, er is toch beveiliging? Oordelen en conclusies op basis van een paar minuten beeld en minieme informatie, ik blijf me erover verbazen. Een forensisch psycholoog die vanmorgen in nog geen minuut even de verbanden legt tussen bewapening, zware criminaliteit, de recente gebeurtenissen in Frankrijk en de gebeurtenis die gisteravond plaatsvond. Je snapt werkelijk niet waarom vandaag de rechtszaak nog niet dient, alles is al bekend, de plaatjes volledig ingekleurd, knap hoor.
Een roep voor meer en betere beveiliging. Vanuit de beroepsgroep nog wel begrijpelijk, de angst zit erin. Maar waar beginnen en waar eindigen we? En tegen wie beschermen we ons? Er kan ook vandaag iemand het ziekenhuis binnenlopen met een pistool en eist dat RTVNoord komt om een statement uit te zenden. Of in een supermarkt, of in een school. Wat moeten we doen, overal maar een militair voor de deur, of beter nog twee? Ik schreef het al eerder, zou ik me dan veiliger voelen? Veiligheid, je veilig voelen, dat gaat niet over wapens, of over nog meer wapens. Het gaat niet over groter, meer of meest, toch? Maar om moed, moediger en moedigst.
Ik denk dat er geen standaard voorspelbaar profiel is van datgene of diegenen die een gevaar kunnen gaan vormen. We gaan nu toch niet ineens alle eerstejaars scheikunde studenten screenen. Het laat voor mij wederom zien dat je nooit de daden van een individu aan een groep kunt toerekenen. Wel kunnen we ervan leren, leren begrijpen waarom het soms zo vreselijk misgaat met iemand.
In een samenleving zullen er altijd incidenten zijn, reëel omgaan met angst is de grootste moed die we volgens mij kunnen tonen voor, tijdens en na een dreiging. Respect en medeleven voor degenen die zo gisteravond zo ontzettend moedig waren. Een goed voorbeeld, doe goed volgen, toch?
