Home

Lieve Sinterklaas. 

Wat fijn dat u er weer bent, aangekomen in mooi Meppel, al mijn hoop is op u gericht,
daarom schrijf ik u een vervroegd gedicht. 

Onze maatschappij is ernstig verward, 
wij hebben u nodig met uw verdraagzaam hart 

Wij hebben de hulp van uw pieten nodig om dijken van moed op te werpen, 
en ze bestendig tegen stormvloeden van angst te ontwerpen. 

Een schrijven van uw dichtpiet voor éénieder hier, 
voor een Fransman, een Nederlander, een vluchteling of een Arabier. 

Voor ieder een gedicht, 
met de hulp van een Drents wicht. 

Die zich zorgen maakt over de voedingsbodem van het terrorisme, 
en groeiend egocentrisme.

Over een opa die ooit naar Europa kwam voor een betere toekomst, 
en daarvoor tekende een magere arbeidsovereenkomst.

Die nu moet toekijken hoe zijn kleinzoon staat te schieten met een kalasjnikov, 
of zichzelf met een bomgordel ontploft. 

Waar gaat het fout, dat iemand ontvankelijk wordt voor de klauwen van IS
en daarmee zoveel onschuldige mensen meeneemt in zijn geschiedenis. 

Gruweldaden, ver weg van alle menselijkheid 
wat niets mee heeft te maken met enige goddelijkheid.

Historische scheve verhoudingen door de jaren heen gegroeid, 
waardoor al zoveel onschuldige bloed is weggevloeid. 

De oplossing weet ik niet, maar waar het altijd fout gaat, 
is als een individu iets doet en een groep word aangesproken voor de daad.

Haat zaaien, verdeeldheid aanwakkeren, inspelen op de angst, zoals de PVV, 
op een moment dat velen minder hebben in de portemonnee. 

Het is altijd de schuld van die ene groep, de zondebok,
de Surinamers, Turken, Marokkanen, Grieken of dan weer uit het oostblok, 

Terug naar vroeger, de grenzen dicht, op slot, dat is geen leven, 
dat is terug naar negentienhonderdzeven.

Sinterklaas we hebben u nodig, u maakt geen onderscheid. al zijn het er honderdtien
u maakt net zoveel tijd voor Achmed, Klaske of Jantien.

Ik wil u vragen dit jaar mijn huisje over te slaan, de luisterpiet zal dit vast horen, 
En mijn kadootje te brengen naar zij die in Frankrijk hun geliefde verloren. 

Een klein teken van medeleven om de rouw, het gemis, de angst en het verdriet een klein beetje te verlichten, zodat onze samenlevingen niet nog meer ontwrichten. 

Moed is omgaan met angst, we moeten moediger zijn dan ooit, 
want als we dat kunnen, winnen zij die kwaad willen nooit.