Met enige regelmaat hoor ik mensen om me heen negatief praten over “de jeugd van tegenwoordig”. Ook Europa komt er slecht vanaf, om over de Grieken maar helemaal niet te spreken. Hetzelfde geldt voor de grote multinationals, die zijn maar op één ding uit, winst over onze ruggen. Het onderwijs tegenwoordig houdt ook niet over, als ik het gemiddelde gesprek op een verjaardag mag geloven. Als ik al het bovenstaande door elkaar zou gooien, zou het dus niet al te best zijn.
Afgelopen week reed ik naar Rotterdam, om te gaan kijken bij mijn dochter. Zij deed met het team van haar school, Ubbo Emmius uit Stadskanaal, mee aan de Shell Eco-marathon. Bijna 3000 scholieren en studenten uit heel Europa bijeen om met elkaar de strijd aan te gaan op het gebied van innovatie, techniek en duurzaamheid. “De competitie brengt huidige en toekomstige leiders en mensen bijeen en stimuleert discussie over het vinden van duurzame oplossingen voor het mondiale energievraagstuk.”
Met groot enthousiasme gaf mijn dochter mij een rondleiding in Ahoy, waar meer dan 200 teams in de paddocks druk aan het sleutelen waren. Verschillende niveaus, verschillende budgetten, maar overal een enthousiaste inzet. Iedereen gaat voor een goed resultaat, maar er is vooral hulp aan elkaar. Terwijl we rondlopen verspreidt een team pamfletten, zij bieden hulp aan teams die nog niet door de keuring zijn. Materiaal, kennis, gereedschap, alles wordt zonder aarzeling uitgeleend aan elkaar. Als de Grieken een onderdeel tekort komen voor de keuring, biedt het team van mijn dochter hun hulp. De taal barrières worden al snel overwonnen. Ook het barre weer zorgt alleen maar voor meer onderling contact. Er wordt droog onderdak aan elkaar geboden, er wordt patat gehaald, bier gedronken, maar er worden ook boontjes gekookt.
Met weinig slaap, gewoon presteren, jongeren kunnen dat. Het doel werd gehaald en het record van vorig jaar werd verbroken, iedere rit leverde een zuiniger verbruik. Uiteindelijk een prachtige 17e plaats van de 36 teams in hun categorie, prototypes. Ze hebben als middelbare school diverse vooraanstaande technische Europese universiteiten verslaan. Bovendien hadden ze de jongste coureur, een super prestatie met 232km/Kwh, dat is dus 2106 km per liter, het klopt de jeugd heeft de toekomst.
Het is niet voor niets dat één van de motto’s deze week was: “It’s what’s inside thats counts”. Dat lieten de jongeren mij in ieder geval zien. Zij oordelen niet op afkomst, vermogen of uiterlijk vertoon zoals velen soms denken. Ze zijn net zo leergierig als de jeugd altijd al was, zij genieten van de uitdaging, van elkaar en beseffen als geen ander de noodzaak van duurzaamheid. Daar kan menig volwassene nog een boel van leren.
Natuurlijk ben ik blij dat ze weer thuis is, sommige dagen realiseer je heel bewust dat thuiskomen iets heel kostbaars is. Maar het was ook een bevestiging, een bevestiging dat mijn dochter en haar teamgenoten samen met vele leeftijdsgenoten uit heel Europa prima in staat zijn om zelfstandig een stap vooruit te denken, over de grenzen heen…
