Normaal gesproken stap ik iedere zondag morgen op de fiets, maar gehinderd door een viraal hindernisje besloot ik het drassige bos niet in te gaan. Vorige week belande ik al vol in de modder en nu met nog minder kracht in de benen maar niet op de pedalen. Maar kracht in de benen of niet in, de vluchtelingen die lopen op de snelweg hebben geen keuze, kracht of niet, ze moeten verder.
Eenmaal op de bank met de afstandsbediening zappend heb ik eigenlijk al spijt dat ik niet gegaan ben. Het programma Housevision komt voorbij, er gaat een wereld voor me open die ik liever nu niet wil zien. Gezellige recreërende families en een stelletje op zoek naar een tweede huis. Ze willen gasten ontvangen, dus er moet wel een extra slaapkamer zijn, liefst met badkamer. En met gasten bedoelen ze begrijpelijk natuurlijk niet de vluchtelingen, maar hun familie en vrienden. Al die luxe die voorbij komt, een groter contrast met het beeld van dat drie jarige jongetje op het strand is er niet.
Ik lig de hele week al te woelen gedurende de nachten, al die beelden op mijn netvlies, mijn hersenen blijven maar zoeken naar een verklaring, een oplossing. Wanhoop, machteloosheid, boos, verdriet, strijdvaardig alles door elkaar heen. Misschien ook wel een ongemakkelijk gevoel, want het gaat niet over mij, het is helemaal niet belangrijk hoe ik mij voel nu. Het gaat over ons. Ons als maatschappij, ons als Europa, ons als wereld en wij falen. Ik ben onderdeel van het ons, het wij, dus ook ik heb daar een aandeel in. Wijzen naar een ander, in plaats van een vergrootglas op mezelf. Ben ik werkelijk wel tolerant, onbevooroordeeld, gastvrij en bereid te delen, bereid om in te leveren?
Hoe komt het dat er zoveel haat is? Hoe komt het dat iedere keer als het economisch slecht minder gaat, de politicus die polariseert zoveel stemmen krijgt? Hoe kan het dat mensen zich zo bedreigt voelen dat ze gaan stemmen tegen bepaalde groepen of erger nog over gaan tot extremisme. De angsten die volledig aan de haal gaan met feiten. Ons leefklimaat loopt in alle opzichten gevaar en toch willen we er niet aan. Het zal wel meevallen…totdat de feiten het verhaal vertellen en de geschiedenis de toekomst heeft ingehaald. We zien het in de menselijke tragedies van deze tijd en de toenemende stortbuien bulderen neer om een signaal af te geven.
Housevison, gaat niet over interieurs, ligging, grote of grenzen , maar het enige wat telt is een veilig, warm en droog onderkomen waar we in vrijheid kunnen leven. Ongeacht ons geloof, afkomst, leeftijd of geslacht.
De gruwelijkheden van IS en vele andere waanzin regimes en dictaturen gaan alle menselijkheid te boven. Dat geldt ook voor de gebieden op aarde met honger, geweld en waar geen zicht meer is op een toekomst. Maar we vergeten soms hoe deze ontwrichte samenlevingen ontstaan. Zij die daarvan vluchten zijn niet het probleem, dat zij die aan de macht zijn, uitbuiten, onderdrukken en geweld plegen. Maar ook zij die misbruik maken van de wanhoop van anderen, en zij die de grenzen willen sluiten en denken dat daarmee de problemen vanzelf oplossen, zij die denken dat het niet ons probleem is.
Ik wil misschien ook wel mijn ogen sluiten, niet voor de gruwelijke waarheid maar misschien wel voor de stuitende reacties op de tragedies van nu. Ik kan niet langer zwijgen en ik blijf het roepen totdat ik geen stem meer heb: Egoïsme in combinatie met het (ver)oordelen van groepen op basis van geloof, afkomst, huidskleur, of welk kenmerk dan ook is en blijft het grootste gevaar en dat moeten we blijven bestrijden. Opgeven is geen optie, maar daar hebben dat kleine jongentje in de branding en zijn familie en al die anderen die hun voorgingen helemaal niets meer aan…
maar hopelijk zij wel.
foto @Reuters
Goed gezegd!