Home

Ik staar over het water, de wolken toepasselijk dieper blauw dan blauw kan zijn. De golven schuimend wit, de aarde is zo ongelofelijk prachtig. Maar net als de natuur hebben ook mensen een andere zijde waar ik zo nu en dan het bestaan even niet van wil zien. Een soort struisvogel politiek, daar ben ik me bewust van. Maar ik ben nu zo kwaad, ik bruis stil van woede, ik wil mijn ogen nu wijd open houden. Ik kan ze niet sluiten als er zoveel onschuldigen zomaar vermoord worden. Ik blijf me maar afvragen waarom?

Hier, op de camping in Frankrijk staan we met vele nationaliteiten bij elkaar. Op het strand hoor ik alle talen om me heen. De kleine kinderen laten als geen ander zien dat contact met een ander, universeel is, los van taal, nationaliteit of afkomst. Ze begrijpen elkaar prima waar ze ook vandaan komen. Maar ook de glimlach of de boze blik heeft geen taal nodig.

Zolang iedereen een beetje rekening met elkaar houd, gaat het prima. Ieder zijn eigen plekje, zo ook op het strand heeft ieder zijn eigen territorium. Het gaat mis wanneer grenzen van het fatsoenlijke overschreden worden. Wanneer macht en hebzucht de overhand hebben. Zelfs kinderen begrijpen dat. Ik zie twee ruziënde kinderen over een schepje. Het gaat er hard omweg. Maar uiteindelijk, door juist ingrijpen van de ouders, wordt er sorry gezegd en zitten ze mooi naast elkaar in het zand te spelen.

Er zijn moeders die deze week hun kind op een gruwelijke wijze verloren. Er zijn moeders van wie hun zoon deze week een vliegtuig uit de lucht schoot. Ooit zaten ze allemaal in de zandbak. Op een aantal na, zij waren zo klein dat ze kans ontnomen is om ooit in het zand te spelen.
Waar is het mis gegaan?

Een vraag met zoveel antwoorden, maar die doen er nu niet toe. Er telt nu maar 1 ding, de moeders moeten hun kinderen terug krijgen, zodat ze afscheid van ze kunnen nemen, ieder op hun eigen wijze.

Er zijn regeringsleiders met belangen, maar nu zijn de moeders aan zet. Samen met de vaders, de opa’s, de oma’s, de broers en zussen, de geliefden. Het vreselijke geweld naar hun geliefden, niemand kan en mag dat accepteren.

Ik wil schreeuwen totdat ik mijn stem verlies, maar blijven horen zullen ze me want ik ben zo verschrikkelijk boos…

De onderste steen moet boven, hoe dan ook. En zij? Zij die met wapens lopen te zwaaien. Maar bovenal zij die hen daartoe aanzetten. Zij moeten een hele een hele grote draai om hun oren oren krijgen en een enorme schop onder hun kont zodat ze de eerste treden van de trap naar hun slaapkamer niet hoeven lopen.
Mijn god, kleuters zijn nog meer volwassen.

Mijn medeleven en sterkte voor alle betrokken…

20140721-094845-35325228.jpg

3 thoughts on “Een hele grote draai om hun oren…

  1. Slik Slik, mooi verwoord en waarom kunnen we ons geluk niet met anderen delen, nee de wereld draait om macht en meer. Vreselijk om dierbaren op zo’n vreselijk manier te verliezen. Hoe moet t verder.

  2. Pingback: Tranen in het zand | BiancaHabing's Blog

Reacties zijn gesloten.