Ik schreef een soortgelijke blog al eerder, maar helaas blijft het actueel, misschien wel actueler dan ooit. Alleen de gedachte al, dat je ’s morgens de deur uit gaat in de veronderstelling dat je ’s avonds de sleutel weer in het slot steekt. Weggerukt uit het leven, zomaar. De leegte die achterblijft in al die getroffen levens. Dat je ineens getuige bent van een schietpartij, moet rennen voor je leven. Dat je als hulpverlener getraind hebt hoe te handelen bij terreur en dan ook daadwerkelijk moet gaan handelen met daarna de beelden voor altijd op je netvlies. Mijn medeleven voor iedereen die getroffen is en groot respect voor alle hulpdiensten.
Het maakt me verdrietig en tegelijkertijd strijdbaarder dan ooit. Want ik ben me er ook van bewust dat 100% veiligheid niet bestaat in een open samenleving als de onze. Laten we juist nu onze open samenleving koesteren.
De snoeiharde en soms totaal ongepaste uitspraken die ik hoor, ook na aanleiding van de recente gebeurtenissen in Christchurch en zelfs nu al over Utrecht vind ik meer dan zorgelijk. Je kunt nooit ofte nimmer een groep ver- of beoordelen op de daad van een individu. Net zoals je een individu nooit ver- of mag beoordelen op basis van ras, afkomst, geloof, geaardheid etc. We staan als samenleving voor een aantal grote uitdagingen. Zoals Martin Luther King het ooit treffend zei: ” Wij moeten voortdurend dijken van moed opwerpen tegen de stormvloeden van de angst. ”
Wij zijn in Nederland erg goed in het bouwen van dijken en die hebben we met het veranderende klimaat ook meer dan nodig. Dan moet het ons toch lukken om het opkomende populistische-tij te kunnen keren? Ik ben niet bang voor de populistische praatjes van gehaaide politici, het is goed dat verschillende geluiden en meningen gehoord worden. Maar de angst slaat me wel om het hart als ik zie hoeveel mensen luid applaudisseren voor leuzen waarin groepen worden weggezet vanwege hun geloof, afkomst.
De peilingen van de uitkomsten van de verkiezingen wakkeren mijn angst daarover alleen maar aan. Maar omdat angst altijd al een slechte raadgever is geweest, raap ik al mijn moed bij elkaar en roep ik de mensen op, die op de uitersten van het politieke spectrum willen gaan stemmen, mij uit te leggen waarom? Wat is er gebeurd in uw leven, waardoor u het vertrouwen hebt verloren in de medemens en denkt dat de oplossing van uw problemen bereikt wordt door groepen mensen de deur te wijzen, grenzen te sluiten. Of door de ogen volledig te sluiten voor wetenschappelijk aangetoonde feiten als het gaat om ons milieu?
Ik moest vandaag denken aan mijn grootouders, die ondanks hun eigen angsten onderdak boden aan onderduikers in hun huis en voedsel regelde voor andere onderduikers. De verhalen hierover zal ik nooit vergeten, vrijheid en gelijkheid zijn niet vanzelfsprekend. Het was een andere tijd, er waren andere problemen, maar verdeel en haat zaaien heeft door de eeuwen heen alleen maar verliezers opgeleverd. Dat mogen we nooit vergeten. In deze roerige tijd helpt het ons niet om onze meningsverschillen uit te vergroten, maar moeten we juist bouwen aan bruggen om dichter bij elkaar te komen, we moeten het samen doen.
