De discussies, hoe en waar te bezuinigen in de zorg. De discussies over de GGZ, het verschil tussen levensproblemen of daadwerkelijk “ziek” zijn, is die überhaupt wel te maken? Maar daarnaast ook de discussies over privacy van een verdachte, de terugkeer van de openlijke schandpaal lijkt een feit. Je zou het niet denken, maar deze blonde mutsige vrouw maakt zich ook druk over vele van deze discussies, naast het zorgvuldige uitkiezen van haar serviezen.
De antwoorden in deze discussies zijn vaak moeilijk en meestal liggen ze ergens in het midden. “Ik heb er mijn hele leven voor betaald”, zei een oude dame in een nieuwsitem, over de bezuinigingsplannen in de thuiszorg. Maar is dat wel zo? Of zijn we er met het afdragen van de gebruikelijke belastingen gewoon klakkeloos van uitgegaan dat er wel voor ons gezorgd zou worden. Ik schreef er hier al eens vaker over, ik vind dat er veel te weinig wordt nagedacht over hoe het moet als we zorg afhankelijk worden, in welk opzicht dan ook.
Is het zo gek dat je een rollator zelf moet betalen als je 65 plus bent? De fietspaden gaan ten onder aan de zware elektrische fietsen waar bijna de gehele naoorlogse generatie Drenthe mee onveilig maakt. De medische zorg vergoeden in een instelling lijkt me vanzelfsprekend. Maar of je nu gezond bent of ziek, we moeten allemaal onze eigen woon- en levensonderhoudskosten betalen toch? Thuis is de koffie ook niet gratis. Het argument wat ik vaak hoor is dat het niet eerlijk is. “Heb ik mijn hele leven hard gewerkt en gespaard en moet ik dat gebruiken voor mijn zorg, terwijl iemand die het geld niet heeft de zorg gratis krijgt”. Ik vind daar ook onrecht in zitten en ik heb de eerlijke verdeelsleutel daar nog niet in gevonden. Maar aan de andere kant, zodra oma overlijdt, worden de centjes waar zij haar hele leven zo zuinig op was, vaak direct omgezet in eerste levensbehoeften van de kinderen, zoals een nieuwe auto.
Het leven is niet te verzekeren, soms zijn er gewoon tegenslagen. Maar als een chronisch zieke langer thuis kan wonen doordat zijn partner voor hem of haar zorgt dan vind ik dat we het verlies aan inkomen doordat de partner minder of niet kan werken, met z’n allen moeten betalen. Dat is namelijk veel goedkoper dan opname in een instelling. Maar als kinderen of opa en oma’s vanuit dezelfde regelingen betaald krijgen voor zorgtaken die in mijn ogen vallen onder gewone mantelzorg, maakt in mijn opinie dat hele goede regelingen ten onder gaan aan gebrek van kleine lettertjes.
Rechten, we weten heel goed welke dat zijn, maar plichten? We zijn gewoon in alle opzichten als eerste verantwoordelijk voor onszelf. Hoe vaak wordt er niet iets ten onterecht aan de verzekering opgegeven? Maar daar hebben we recht op toch, we betalen ervoor. Als het mis gaat, dan heeft de ander het gedaan. De overheid, de kinderen, de buitenlanders, de ex, de ouders, de leraar, de media. Ik vind het altijd knap hoe sommige mensen precies weten wat ze vergoed kunnen krijgen, ook al gaat het om 5 euro, “je hebt er recht op”. Maar als we allemaal in principe alles zelf eens zouden betalen en alleen gebruik maken van ons “recht” als we het daadwerkelijk niet kunnen betalen? Zou de grote som, die we met z’n allen betalen uit solidariteit in de zorg om de werkelijk kwetsbaren in onze samenleving, dan niet veel kleiner zijn?
Want ik zal eerlijk zijn, een paar jaar geleden, kreeg ik de schilder vergoed nadat er waterschade was ontstaan. Maar dat had ik natuurlijk ook best zelf kunnen schilderen, achteraf…